zaterdag 31 januari 2015

Haast onnederlands, deze wondermooie sneeuw....


De sneeuwfoto's, die ik in de vorige blog plaatste waren maar donker en bedrukt van karakter vergeleken bij die ik vandaag ga tonen.
De sneeuw, die we gisterenochtend hier in zuid-oost Friesland zagen: dat was een beeldschoon en schitterend zonbeschenen pakket kleefsneeuw, meest 10cm dik, De dooi liet deze wondermooie wereld slechts een aantal uren bestaan, en het was zaak om vrij snel met het fototoestel de tuin in te gaan.
Die prachtige, diepblauwe lucht erboven... ( de eerste, bovenste foto toont het krentenboompje aan de voorzijde van het huis)

achterzijde van het huis
De andere kant was natuurlijk de toestand op de weg, waardoor wij een voorgenomen autorit lieten schieten: op de kleinere wegen was nog niet gestrooid.
En het wegscheppen van deze dikke laag vroeg iets meer kracht dan een klein laagje droge sneeuw wegvegen. Schuiven met de sneeuwschuiver was lastig, de sneeuw bleef er gewoon op kleven.
Maar hierna nog wat foto's. Vaak kun je ze zo niet maken in ons land.

links de metasequoia, rechts de berk

doorkijkje met links de ingegraven bonsai's

vanaf de beukenbonsai

de bloesem van de Viburnum bodnantense

zaterdag 24 januari 2015

Sneeuw in het struweel van de tuin.


Sneeuw wordt wellicht steeds zeldzamer in onze streken door het opwarmende klimaat. Dus als het voor het eerst sinds haast twee jaar weer eens substantieel sneeuwt, waarbij je weet dat het diezelfde dag nog gaat dooien: dan vlieg je zo snel mogelijk na het ontbijt de tuin in om dat fenomeen weer eens op de foto te zetten. 
Meer groenbloggers zullen die aanvechting niet hebben kunnen weerstaan.
Ik heb gekozen voor foto's van de bosachtige struwelen in en langs de randen van de tuin.
Hierna een fotoimpressie.













vrijdag 23 januari 2015

Structuur zie je pas goed in de winter.


Nu alles kaal is, in deze dagen wellicht berijpt of zelfs besneeuwd, vertoont zich de structuur van de tuin pas goed. De vorm van de paden, de heggen, struiken, borders en perken: je kunt nu goed zien of de "compositie" van de basiselementen van je tuin je bevalt.
Dat betekent niet dat je meteen aan het werk zou moeten om diepgaande veranderingen aan te brengen. Nee, maar het geeft je mogelijkerwijze wel aanwijzingen om hier en daar wat bij te stellen of met foefjes of camouflage zwakke punten te verdoezelen.
In mijn wilde tuin zou je in de zomer denken dat er nauwelijks structuurelementen zijn. Nu, en vooral na de snoeibeurt waarbij het verhakselde snoeihout als strooisel op de paden is gedeponeerd. zie je, dat er wel degelijk structuur in de tuin is.
De eerste foto bovenaan toont de zijtuin aan de noordkant van het huis, als ik uit mijn keukenraam kijk. Rechts achter de coniferenhaag loopt de doorgaande weg en naar voren kijkend eindigt de tuin bij de nu kale haagbeukhaag. Je ziet eigenlijk een redelijk strakke vormgeving.
Als ik vanuit middenrechts op die foto naar links toe ga fotograferen, zie je het volgende:


Links ons eigen huis, rechts en achter dat van buren. Achter de hoge coniferen loopt een slootje, dat de grens vormt. Het lijkt maar kaal, en vrij saai, vind ik.
Maar als je datzelfde standpunt in de afgelopen junimaand innam kreeg je dit:


Dat zou je nu toch even niet geloven: die weelde!
Hetzelfde als ik die zijtuin vanaf de tegenoverliggende kant fotografeer. 


De paden lijken wel overdreven breed, maar dat zal in de zomer erg gaan meevallen. Kijk maar hieronder naar de foto, die ik in juni ongeveer vanaf dezelfde plek maakte, met de bloeiende boerenjasmijn rechts.


Ik ben tevreden met de structuur op die plek. Ik kan mijn rondjes lopen en het bevalt me.
Bovendien knap ik er helemaal van op als ik de weelde van de zomer zie. Haast niet te geloven dat die weelde elk jaar weer komt na die lange, kale, donkere, kille dagen in de maanden met de "brrrr" erin.

maandag 19 januari 2015

Vogels tellen, altijd weer leuk.


Het blijft leuk, vogels tellen tijdens de Nationale Tuinvogeltelling 2015.  
Normaliter tel ik ze niet, maar we kijken wel en roepen enthousiast als we wat bijzonders zien: boomklevers, staartmezen, spechten en onbekende soorten.
Vogelvoer verschaffen in de wintermaanden kost wel wat, maar het geeft veel plezier om allerlei vogeltjes enthousiast van de ene cateringplek naar de andere te zien vliegen.
De oogst van een halfuur tellen is:

2 pimpelmezen
3 koolmezen
2 vinken
6 groenlingen
1 roodborst
1 boomklever
2 merels
1 houtduif
2 grote bonte spechten
1 ekster
1 ringmus
2 huismussen
6 staartmezen

pimpelmeesje met z'n blauwe petje
Die groep staartmezen had ik graag op de foto gehad, maar een poging daartoe leverde nog net een schim van een staartje op.
Het eerder gespotte grote bonte spechtvrouwtje kwam tot onze verrassing ook, én het mannetje met de rode vlek in de nek. Op de foto is de vlek niet te zien, op eerder gemaakte, zeer onscherpe foto's wel. Het echtpaar specht komt dus gezamenlijk hier eten.

koolmees met mannetje specht - rode kopvlek is hier niet te zien
 Wat verder opvalt, vergeleken met eerdere jaren, is de grote hoeveelheid groenlingen.

groepje groenlingen
Vorig jaar had ik juist een grote club vinken. Ook zijn er minder ringmussen, maar wat meer gewone mussen.

woensdag 14 januari 2015

Ontreddering in de tuin: snoeien.


Zo eens in de twee / drie jaar vragen we onze hovenier het grotere snoeiwerk uit te voeren. Er zijn bomen doodgegaan, of er groeien takken over de grens, ze hinderen dak en goten en sommige struiken worden onderaan kaal en zullen opknappen van enige reductie.
De eerste 10 jaar deden we dat nog overwegend zelf, maar langzaam aan is het om meerdere redenen verstandig om dat door sterke, jonge mensen te laten doen ;-)
De januarimaand is erg geschikt; de voorjaarsbollen zijn nog nauwelijks uitgelopen en de schade blijft daardoor beperkt, de tuin heeft nog tijd om te herstellen en in de loop van het voorjaar en de zomer lopen struiken en bomen weer snel uit.

die natte sneeuw blijft zelfs liggen
Hoe goed en plezierig de jongens van de hovenier ook hun werk doen, ik raak altijd enigszins ontredderd door deze activiteiten. Ik voel me zelfs schuldig tegenover de tuin, waar - het kan ook even niet anders - een chaos ontstaat. Herrie van het gezaag, hopen takken, kapotgelopen paadjes - nóg erger door de niet aflatende regen van de laatste dagen en vandaag zelfs: natte sneeuw.
Ik weet dat het goed is wat er gebeurt, er is over nagedacht. Er verdwijnt een hoge conifeer aan de voorzijde van het huis, die het licht én het uitzicht wegnam. Er kan wat moois in de plaats komen, een mooie malus bijvoorbeeld met kleine, lang blijvende rode appeltjes...
Er komt een telefoontje van de buurvrouw, die vraagt of die hoge boom niet weg kan, die in de nazomer die vieze rode vruchtjes in haar tuin en vijver laat vallen.... Ze heeft het over onze mooie, meerstammige lijsterbes, meer dan dertig jaar oud, die in het voorjaar prachtig bloeit en schitterende bessen draagt in de zomer, waar vele vogels op afkomen. Hij staat op 2 meter van de grens...
Die boom zal er dus niet uitgaan. Buurvrouw boos.
Tja, ik spreek mijzelf toe: dat buurvrouws boosheid wel weer zal wegtrekken, dat de chaos binnen een paar dagen opgeruimd zal zijn. Er komt een grote shredder, die morgen of overmorgen al die kuubs snoeihout zal versnipperen en over de tuin zal verspreiden. Een herrie dat dat zal geven : de vogels durven nu al haast niet bij de catering te komen.
Enfin, dit zal voorbijgaan, dit sombere, natte, kledderige, winderige, donkere gebeuren.
Ik kijk de andere kant op en maak wat foto's waar een beetje kleur in zit 



 en, als verrassing zie ik tóch nog het boomklevertje dat samen met de koolmees ná werktijd een zaadje kwam meepikken.




dinsdag 6 januari 2015

De verborgen wildernis in mijn tuin.


"De verborgen wildernis in mijn tuin" wordt mijn nieuwe maandelijkse project.
Maandelijks zal ik foto's laten zien van een stuk tuin, waarbij ik de beleving wil oproepen van een stukje wilde natuur. 

vanaf de grens naar het huis gekeken
Als kind trok de nabijgelegen verwilderde buitenplaats mij al meer dan het keurig aangelegde park bij ons in de buurt. Wildernis, oerbos, nooit betreden en dichtbegroeide kloven: het zijn buitengewoon boeiende plekken voor mij gebleven. Omdat het bezoeken van dit soort plaatsen in de wereld niet meer zo in mijn systeem zit – ik ben eigenlijk een leunstoelreiziger – zoek ik het beleven van “wildernis” dichtbij. Vooral buiten in onze tuin en zelfs in huis.
Ik ben een groot liefhebber van de z.g. wilde tuin. Mijn belangrijkste inspiratiebronnen zijn: Louis le Roy, zo ongeveer de eerste, die in de jaren zestig van de vorige eeuw natuurlijke principes in het tuinieren introduceerde. En Henk Gerritsen, overleden in 2008, die in zijn tuinvisie heel dicht bij de natuur bleef. Zijn Prionatuinen zijn nog steeds te bezoeken.
Qua vormgeving, esthetiek en plantenkeuze leerde ik veel van de opvattingen van Ton ter Linden en Piet Oudolf.
In onze tuin van ongeveer 600 m2 groot hanteer ik al haast 19 jaar wel degelijk principes van structuur en schoonheid. Maar op veel plaatsen mag de tuin zijn eigen gang gaan, ik betreed en verstoor de grond zo weinig mogelijk, tolereer veel spontane zaailingen en andere plantaardige en dierlijke ontwikkelingen. Maar ik blijf wel de baas en houd de regie en stuur zo nodig bij volgens mijn eigen tuinopvatting.

iets verder, halverwege de sloot loopt de grens van de tuin
Daarbij probeer ik bepaalde stukjes in de tuin zoveel mogelijk te laten lijken op een stukje wilde natuur: een bosrandje of een wild grassen- en kruidenrandje langs terrassen, zoals je ze in de zuidelijke helft van Frankrijk wel ziet. Maar ik ga dat niet geforceerd inrichten en bijsturen, het moet zichzelf binnen de natuurlijke gegevenheden van mijn ecosysteempje gemakkelijk kunnen handhaven.
Daardoor ben ik ook een luie tuinier. Er komt trouwens niet veel "onkruid" meer voor, zo nu en dan wat ongewenst kruid / zaailingen wegtrekken is al voldoende.
Mijn hoofdbezigheid in de tuin bestaat uit: kijken, mij verwonderen en genieten.
Dit project is dus ook het spelen met een droom, het creëren van een illusie, door vanuit een bepaalde blik foto's te maken en die dan maandelijks op deze blog te zetten.




donderdag 1 januari 2015

Een nieuw, vers jaar.....


Een nieuw, vers jaar voor de boeg. Het nieuwe groen is al zichtbaar, ondergronds in sluimerende uitlopers en bovengronds in zwellende knoppen, die hopelijk niet al te veel vorstschade gaan krijgen of al hebben opgelopen in regio's waar het al even matig heeft gevroren.


Ook sommige komende gebeurtenissen in ons leven het komend jaar liggen al in de kiem vast, ongeweten of geweten. Sommige zaken kunnen we (enigszins) bijsturen, andere niet. Ook van buitenaf komen gebeurtenissen op ons af en niet alles is afwendbaar.

Wat dat betreft verschillen we maar beperkt van het plantaardige leven, dat minder passief blijkt dan het lijkt. Wij kunnen wel harder rennen en ons brein is slimmer waardoor we ons sneller kunnen aanpassen. Maar of we op de lange duur zullen overleven vergeleken bij het plantaardige en overige dierlijke leven? De tijd zal het leren.

Maar met beschouwen alleen redden we het niet. Onze drijfveer zal hoop zijn. Hoop op een leefbare aarde voor alles wat er leeft. Een leefbare wereld voor toekomstige generaties.
En vanuit hoop kunnen we handelen.
De keuzes, die we in ons dagelijks leven maken, zijn belangrijker voor het geheel dan we denken.
We kunnen persoonlijk niet de verantwoordelijkheid voor de hele wereld op ons nemen, maar we kunnen proberen kleine stappen te zetten, die passen bij wat we aankunnen. Veel kleine stappen kunnen het verschil maken.

En om weer in het moment van nu te komen: hieronder een foto van de Viburnum bodnantense "Dawn", die nú bloeit (november tot en met januari) en daarbij ook nog eens heerlijk geurt.


Hopelijk zal 2015 een goed jaar zijn!