woensdag 16 september 2015

De verborgen wildernis in mijn tuin (6).


Regelmatig wil ik delen van onze tuin laten zien, waarbij ik de beleving wil oproepen van een stukje wilde natuur. De vorige keer was het hoogzomer, nu loopt de zomer ten einde. De weelde is er nog, maar er zijn tekenen van verval zichtbaar. De uitgebloeide stengels en het verkommerend blad geven aan, wat dit jaar al weer geweest is.


Toch staat er nog veel in bloei, ik koester deze herfstbloeiers: herfstastertjes, laatbloeiende sanguisorba's, siergrassen:

Rondom de vijver zijn het de Persicaria's amplexicaulis die nog kleur geven:


Links van de vijver domineert de grote Hydrangea aspera, met de grote bloemschermen, die ook na de bloei mooi blijven:


En als ik dan vanachter de Metasequoia aan de westkant terugkijk naar het huis, dan stel ik tevreden vast, dat we in een echte wilde tuin wonen ;-)


De komende weken gaan we even extra inspiratie halen in een bosrijke omgeving.
De blog wordt even aan zichzelf overgelaten. 
Tot begin october.

( Bij het bekijken van de foto's is het goed om te weten dat een tuin op foto's altijd groter lijkt, dan hij is. De tuin is zo'n 600 m2 (inclusief huis ca. 900 m2), en ligt net binnen de bebouwing van het dorp.
De tuin is omgeven door bomen, waarvan de meesten op eigen terrein staan.)

donderdag 3 september 2015

Persicaria's als toppers van augustus/september.


Om een aantal variëteiten van de Persicaria kan ik gewoon niet heen als ik mijn favoriete plant van de maanden augustus / september moet kiezen. Het zijn sterke bladplanten, die met mooie verticale aren langdurig bloeien, met wat geluk tot diep in oktober.
De planten houden van een wat vochtige grond, ze verdragen dan heel wat zon. Ze gedijen ook in halfschaduw. De meeste soorten breiden zich op een rustige manier uit, en dat is alleen maar plezierig.
De plant heeft een natuurlijke uitstraling, domineert niet en laat zich goed combineren met siergrassen, scharnierbloem en laatbloeiende Sanguisorba-soorten.
De gewone rode vorm, de Persicaria amplexicaulis, wordt al jaren toegepast. Ze staan bij mij achter de vijver en bloeien van augustus tot de eerste nachtvorsten.

Persicaria amplexicaulis


Inmiddels zijn er veel variëteiten van de amplexicaulis gekweekt, roder, minder rood en zelfs lichtrose, erg mooi.  Zie allereerste foto: Persicaria amplexic. "Pink Mist" 120 cm hoog.
In detail: 

Persicaria amplexic. "Pink Mist"
Soms vermeldt de kweker dat een soort stevig is en nauwelijks uit elkaar valt ( bijv. de Persicaria ampl. "Fascination", die zalmroze is en 140 cm hoog).

Persicaria ampl. "Fascination"
Het is nú de tijd om bij een goede kweker te zoeken naar variëteiten, die in je tuin passen. Zo was ik vorig jaar bij de Hessenhof in Ede. 
Veel interessante soorten zijn gekweekt door de Belgische kweker Chris Ghyselen.
Er zijn ook een aantal Persicaria's die vooral opvallen door het mooie, bonte blad.
Zo heb ik de Persicaria microcephalia 'Silver Brown' aangeschaft. De bloei stelt niet veel voor: kleine, witte bloemetjes. Je neemt ze voor het blad.


Persicaria microc. 'Silver Brown' met bloempjes, rechts Houttuynia cordata
De eveneens mooie, bonte Persicaria virginiana hieronder wordt vrij snel een flinke plant, kniehoog. Het is een van de laatstbloeiende planten in de tuin: eind september, oktober verschijnen ijle, smalle, rode aren.

Persicaria virginiana
Schrik niet als je hoort, dat de planten tot de duizendknoopfamilie (Polygonaceae) behoren.
(Men heeft de laatste jaren trouwens flink in de naamgeving van dit geslacht geschoven, zie hier.
De sterk woekerende Japanse duizendknoop, ( Polygonum cuspidatum) die wel voor bloemschikkersdoeleinden werd gebruikt, moet je nooit in je tuin aanplanten!

Japanse duizendknoop, ( Polygonum cuspidatum)
Hij wordt gerekend tot de 100 meest invasieve soorten ter wereld.
Je krijgt deze plant gewoon nooit meer uit je tuin: men neemt nu proeven of een kudde varkens het spul kunnen wegvreten :-)
Hierboven de planten die ik eind april 2012 fotografeerde in een vakantiepark. Ik had te doen met de tuinman aldaar...