Diepe groen van de late zomer.

Als ik nu door mijn tuin loop, valt vooral het diepe, donkere, volle groen van de planten op. Alle groen is maximaal ontwikkeld en op kleur. De kleuren van eind augustus.

Als je goed kijkt zie je tekenen van verval, maar daar wil ik nu nog niet echt naar kijken.

Ik neem jullie even mee op een wandeling door de tuin. De zijtuin aan de noordzijde ( zie hierboven) krijgt zijn structuur door de heg, de bielzenrand en daartussenin het schorspaadje. De rondgeknipte goudgele hulst geeft ook 's winters wat houvast in onze wilde tuin.

Een wilde tuin vraagt toch wat structuur, wat rustpunten voor het oog, om qua vormgeving een beetje te kloppen. 

Als ik meer naar rechts wat meer naar voren loop met dezelfde blikrichting zie je links in de hoek weer dezelfde goudgele hulst. Daarnaast een grote pol gras, die net in bloei gaat komen: de prachtige Molinia caerulea 'Transparent", een blikvanger die tot in de late herfst het zonlicht vangt in de okergeel wordende bloeiwijzen. 

Wat meer naar achter weer een hegje voor de structuur.

Molinia caerulea 'Transparent"

 

Voorbij dat hegje naar links kijkend naar de achtertuin één van mijn favoriete doorkijkjes van deze maand: naar de vijver via de wat hogere astilbes (60 cm ongeveer).

En als ik dan verder loop en vanaf het verdiepte terrasje in de richting kijk, waar ik stond voor de vorige foto, dan zien we een andere groep, lagere en wat lichtere astilbes - die zich op die plek vlak langs de vijver best flink de hoogte in werken - met links daarachter de altijd wat bescheiden bloeiende Polygonum amplexicaule 'Atropurpureum', een duizendknoopsoort, en daarachter een door mij zeer gewaardeerde kattenstaart: Lythrum salicaria. Kattenstaarten zijn dol op slootkanten bloeien best lang, zaaien zich hier uit, zelfs op wat drogere plaatsen.

Hoewel de tuin effectief - zonder huis, schuur en oprit - ongeveer tussen de 500 en 600 m2 beslaat, lijkt deze op de foto's véél groter. Dat komt waarschijnlijk door de dieptewerking, die de grote bomen en struiken die de tuin begrenzen, verschaffen. Dit is de charme van deze tuin, geeft ons vrijheid en suggereert dus meer dan het is. De illusie van het grote in het kleine. Ik heb deze foef ook wel gezien in véél kleinere tuintjes, waar men uitgekiend gebruik maakte van niveauverschillen op het grondoppervlak én in de beplanting.

Wij hadden het voorrecht dat zowel de niveauverschillen en de hoge beplanting aan de uiteinden van de tuin hier 16 jaar al aanwezig waren.

Dat was en is een waar geluk.

Siertabak mag je wel een topper noemen.

In maart zaaide ik binnenshuis siertabak, Nicotinia sylvestris, een eenjarige. Minuscuul kleine zaadjes. Zie hieronder.

En dat zou zo'n mooie, grote plant worden met imponerend groot blad en prachtige tere, geurende bloemen?

Maar na het verspenen van de kleine plantjes in flinke potten - die voor alle zekerheid in het koele voorjaar nog binnen werden gehouden - kwam de groei er flink in.

Wat een mooi blad! 

De potten gingen op een gegeven moment naar buiten, niet op de volle zon en op de tuintafel. Waarom? De slakken zaten buiten al te wachten en ik wilde het ze moeilijk maken: op de tuintafel klimmen zou ze weerhouden.

Het werkte: de onderste plant had de pech dat de tuintafel vol was. Hij heeft zich overigens weten te herstellen en komt nu wat later in bloei.

Maar de rest gedijde en ik genoot van de robuuste groei. Eerlijkheidshalve moet gezegd worden dat het blad wel enigszins stinkt. Ja, het blijft een tabakssoort ;-)

Enige weken geleden kwam ineens de bloeistengel omhoog en ja, daar verschenen de mooie, neerhangende buisjesbloemen. En deze geuren echt verrukkelijk, vooral tegen de avond en trekken dan insecten aan.

De groep bloeiende siertabaksplanten geeft een mooi effect. Dit zijn dus de witte, maar er bestaan ook andere kleuren, waaronder ook een limegroene variant, die ik ook erg mooi vind.

Wanneer je ze op een goede plek in de tuin hebt uitgeplant, waar ze de slakkenvraat weten te weerstaan, doen ze het nog beter.

Nu ga ik een proef met ze doen. Ik heb ooit gelezen dat je de planten 's winters tegen de vorst beschermd kunt overhouden, en dat ze het jaar erop dan nog eens schitterend bloeien. Dat ga ik proberen.

Maar eerst geniet ik nu van deze mooie siertabaksplanten!

Zomerzonbloesem.

Niets zo mooi als de zon, die op bloesem schijnt. Het tere, doorschijnende streelt je blik.
Hierboven het witte kaasjeskruid ( Malva moschata), het zaait zich uit waar het zich lekker voelt en bloeit maar door.

En de kamperfoelie, die vooral in de avond onze reukorganen zo aangenaam treft. Heerlijk, die geur.

Een favoriet, hierboven: Veronicastrum virginicum 'lavendelturm'. Dit exemplaar is gevallen en heeft zich weer opgericht. Maar de plant vormt stevige stelen met allemaal fijne rechtopstaande torentjes, die uitgebreid door insekten worden bezocht.

En dan de witte betonie, ofwel Stachys officinalis, ook zo'n insectentrekker.

En tenslotte de overblijvende lathyrus, de Lathyrus latifolius , een steeds terugkerende rijkbloeiende soort, die helaas niet geurt.
Zomergenoegens.

Op het eerste gezicht: augustus 2013.

Ook deze maand weer een foto van een eenzelfde stukje tuin, waaraan een aantal tuinbloggers meedoen: op het eerste gezicht.

Het zal moeilijk zijn verschillen waar te nemen in mijn laatste opname van juni 2013 en die van nu - op de bloeiende rododendrons na. Begin juli heb ik moeten overslaan.

Het standpunt is wat lager gekozen, namelijk zittend vanuit mijn tuinstoel. Dit is mijn uitzicht naar rechts. Het mediterrane randje van de vorige blog is mijn uitzicht naar links. Best een groot verschil in sfeer, vind ik zelf. En dat maakt het spannend.

Het zijn de zaaddozen vooraan rechts van de schijnpapaver(Meconopsis cambrica) die verklappen dat de zomer al wat is gevorderd, ook is de opstelling van de bonsai-achtige boompjes wat veranderd.

Voor de afwisseling nog even inzoomen op het "vijvertje", dat door de overmatige plantengroei niet veralgt. Wel zorgt een parasol op het heetst van de dag voor wat schaduw in dit hoekje.