Hoe gaat het in de super-permacultuur-bakken?

En hoe gaat het inmiddels in mijn speciale, het bodemleven stimulerende, permacultuurbakken, die ik eind april volgens de principes van de Hügelkultur aanlegde? (zie hier)

Welnu.... in de bodem kan ik natuurlijk niet kijken, maar ik kan niet zeggen dat ik op dít moment een overdonderend plantaardig leven bóven de bodem aantref.

Wel een ander slijmerig goed gedijend leven. 

En dat ook nog op mijn eeuwig moes, een hele oude koolsoort, en mijn boerenkoolplantjes.

Het wordt dit jaar dus niets.

Aanvankelijk leek het best aardig te gaan. Zie allereerste foto en hieronder.

Aanvankelijk heb ik nog wel een paar keer milieuvriendelijke eco-slakkenkorreltjes om de planten neergelegd. Maar eigenlijk wil ik dat niet, dus ik ben ermee gestopt.

De planten zouden in mijn super-permacultuurbakken zó sterk moeten worden dat de slakken voorbij zouden trekken op zoek naar een malser hapje. Genoeg te eten in onze tuin, zou je zeggen. 

zie je de boosdoener zitten?

Tja, de naaktslak heeft het deze keer alweer van mij gewonnen. De kool is van de slak.

Maar mijn super-permacultuur / Hügelkultur geinspireerde bakken moet zich natuurlijk nog even "zetten". Dat gaat niet in een paar maanden.

Mij past dus geduld.

De komende jaren: dán zul je eens wat zien.....

Voorkeurskleuren in de tuin.

Aan het eind van augustus valt het me op dat planten, die bloeien in paarsrode tinten, overheersen in onze tuin. Er zijn accenten in lichtroze en wit en zo nu en dan een spikkeltje geel.

Dat heb ik natuurlijk zelf op mijn geweten, samen met de natuur, die de kattenstaart, de astilbes en de schildpadbloemen een flink handje helpen.

Kennelijk ren ik, als ik kwekerijen bezoek, sneller naar de paarsachtigen, de lichtroze en de witte bloemen.
Het moet natuurlijk niet saai worden in de tuin, zodat iets roods ( Persicaria amplexicaulis) en wat geels (St. Janskruid) en wat nabloeiende oranjegele schijnpapavertjes de harmonie wat ontregelen. Dat is zeer wenselijk.
Als vuistregel kun je hanteren, dat je met een kleuraccent in een complementaire kleur meestal wel goed zit ( geel is complementair met paars, blauw met oranje, rood met groen). Het is, dat ik dat rationeel weet, vanuit de schilderkunst, maar ik werk in de tuin toch voornamelijk intuïtief, terwijl ik me graag laat verrassen door grapjes van moeder natuur zelf.

kattenstaart, paarse astilbe en rechts de chelone

De schildpadbloem (Chelone obliqua) - zie hierboven - is hier net in bloei gekomen. Hoewel de plant zich best wel flink kan uitbreiden, blijft het een prachtige plant met heel aparte bloemen. Groot voordeel is, dat de plant nooit instort door stevige buien of wind. En, zo hebben we allemaal de laatste weken wel ervaren, dat is van een niet te onderschatten belang!
Het mengen van kattenstaart met de zeer lichtrose Persicaria ( wat is dat toch een mooie plant) samen met wat lichte scharnierbloem (Physostegia) geeft hele natuurlijke effecten:

kattenstaart, persicaria en rechtsboven scharnierbloem

Ook planten houden van een douche.

Net als wij mensen in het warme weer, houden planten van een lauwe douche. Een aantal van mijn favoriete kamerplanten hebben dan ook een lekkere douche gekregen.

Buiten moesten ze het met een natuurlijke douche doen: stevige (onweers)buien trokken de afgelopen dagen voorbij. Deze buien brachten de temperatuur een aantal graden naar omlaag, maar het bleef broeierig.

vedergras na de regen

We kunnen niet al te kritisch zijn naar wat ons aan zomerweer toevalt, je kunt dit geen slechte zomer noemen. Het is wel een zomer van uitschieters, een aantal dagen aan de koele kant en dan weer uitschieters boven de 25 graden.

Het lichaam kan zich daar toch wat moeilijk op instellen. Zelf verdraag ik temperaturen tot 20 graden goed, maar mijn echtgenoot spreekt dan van "absoluut geen zomerse waarden". Boven de 25 graden leeft hij helemaal op en ontplooit een verbazende activiteit.

nat Sint Janskruid

Ikzelf val dan stil en zoek de koelste kamer in huis op om daar energieloos wat rond te hangen.

Toch kun je in de winter verlangen naar zon, warmte en die heerlijke zomerse plantenweelde.

druppels op blad pluimpapaver

Dan ben ik vergeten dat mijn lichaam de stevige warmte niet aankan, dat de stilte wel eens ver te zoeken is door praten, lachen, te harde muziek in de late avonduren. Waardoor je naar een andere kamer moet verkassen om daar te kunnen slapen. Het hoort er bij, als je binnen de bebouwde kom van een stad of dorp woont.

Maar als het dan zo zinderend warm is, diepblauwe lucht, doodstil - wat hou ik van de stilte - en ik loop loom door onze tuin met steeds weer nieuw in bloei komende planten, met zoemende insecten, vlinders... ja, dan ben ik een gelukkig mens.

Kattenstaart: een miskende tuinplant.

De inheemse kattenstaart (Lythrum salicaria) behoort absoluut tot mijn favoriete, zomerbloeiende tuinplanten. Het is een plant, die van nature aan de oevers van sloten, vaarten en plassen voorkomt.

In de tuin houdt hij van zonnige, vochtige plaatsen, maar hij gedijt merkwaardigerwijs ook op veel minder vochtige plekken in zon en halfschaduw.

uitgezaaide kattenstaarten op wat drogere plekken

In onze tuin is hij vanzelf opgekomen naast de vijver, heeft zich nadien ook uitgezaaid op andere, wat drogere plekken. De plant is als tuinplant ten onrechte miskend.

oudste kattenstaart naast de vijver

Het is een overblijvende plant, die in juni al begint te bloeien met donker roze/purperen bloemen en de bloei gaat door tot in september. Kattenstaart kan na jaren uitgroeien tot een meter brede plant met verscheidene tot 1,50 à 1,70 m omhooggaande "staarten", die royaal bezocht worden door vlinders, bijen enz.

Zo'n volgroeide, volwassen kattenstaart is een schitterend vormelement in je tuin.

Naast de vijver vormt hij hier met de Persicaria amplexicaulis een mooie combinatie.

samen met Persicaria amplexicaulis

wilde kattenstaart

Bij kwekers kun je een aantal kweekvormen met kleurvariaties vinden. De mooiste vond ik laatst: de Lythrum salicaria 'Blush' , een rijkbloeiende lichtroze variëteit.

Lythrum salicaria 'Blush'