Sterren.

Geen kerstboom....

Dit jaar geen kerstboom. Maar een poezenboom.

Ik meldde een paar weken geleden dat we een jong Abessijnenkatertje hebben genomen, genaamd Simke.

Maar één poes is maar niks. Het lag al in de lijn der verwachting, maar een week geleden hebben wij er nog een huisgenootje bij gekregen: een Blauwe Rus poesje, toen ook 13 weken oud, genaamd Tuzka.

Blauwe Rusjes gaan goed samen met Abessijntjes. We hebben eerder zo'n combi gehad.

De Blauwe Rus is een prachtig kattenras, elegant, tamelijk bescheiden, maar intelligent en meest zeer gericht op de eigen huisgenoten. Herrie en veel vreemden in huis: mwah.... ze trekken zich dan beleefd terug. Het zijn aristocraatjes.

Dit zal wel ons laatste stel katten worden, want als ze twintig jaar gaan worden, zijn wij al in de negentig :-)

Met veel plezier zijn we nu aan het genieten van de twee, die het al heel snel goed samen konden vinden. Veel rennende pootjes om ons heen, stoute experimenten, lekker op schoot zitten spinnen en dat beiden tegelijk.

Wij zijn best druk met de kleintjes, al moet gezegd worden dat de twee poesjes zich hoofdzakelijk met elkaar vermaken, waardoor de baas en de vrouw minder "geplaagd" worden.

Maar als het stel ‘s avonds rond 21 uur uit vrije wil naar hun “Catproof Kamertje” vertrekt – aangelokt door een poezensnoepje – zeggen wij, enigszins vermoeid: “hè, hè, de kleintjes zijn naar bed....”

En als ze 's morgens om zeven uur met luid gerommel te kennen geven dat wij nu lang genoeg hebben uitgeslapen denken we: ja, we zitten echt in de kleine (poezen)kinderen.

De kerstboom en alle kerstversieringen blijven dit jaar maar even achterwege. We doen niet aan zelfkwelling ;-)

Zonlicht in december.

In deze tijd vind ik het maar een desolate boel in de tuin.

Om schoonheid te vinden in het verval moet je een bepaalde gemoedstoestand toelaten zodat je méér ziet dan ingestorte, halfvergane plantendelen. Daar kun je je zeker in trainen, maar wat het best helpt is: zonlicht.

Het verbaast me altijd weer hoezeer zonlicht een zekere mate van vreugde genereert. De wereld ziet er zo veel mooier uit als deze op natuurlijke wijze mooi belicht wordt. Waarbij het tijdstip van de belichting ook nog eens veel kan uitmaken. 

Met mijn fototoestel ben ik daarom de tuin ingegaan om een rondje te lopen en de mooist belichte plekjes de revue te laten passeren. 

"Niet aan de planten bijten"

Het is even wat stil op de blog.

Want we moeten een jong Abessijnen-katertje proberen op te voeden.

Alles mag, maar:

niet in de planten bijten

niet op het aquarium springen

niet van MIJN etensbordje eten

niet op het gasstel springen

Een half jaar na het overlijden van onze haast 18 jarige Devon Rex Tomte hebben we gelukkig weer een poes in huis. Na 45 jaar katten te hebben gehad, vonden we de afgelopen poesloze periode maar niks.

Echtgenoot en ik stonden voor het raam alle langslopende poezen gedag te roepen: gestoord gedrag dus.

Maar nu zijn we weer in ons element met een schitterende, nu 14 weken oude, Abessijn.

We noemen hem Simke.

We kennen dit ras, we hebben er eerder één gehad: hij behoorde tot onze liefste poezen.

Abessijnen behoren tot de intelligentste poezenrassen en zijn erg aanhankelijk.

We merken nu al dat hij een stabiel karakter heeft, en hij apporteert zijn muis al.

We gaan veel genoegen aan hem beleven.

Een blogboek: je blog niet slechts in de cloud.

Het bijhouden van je blog geeft niet alleen plezier, maar vergt tijd en inzet.

Je moet je realiseren dat het resultaat van deze investering zich uitsluitend in de virtuele wereld bevindt: je blog staat op de server van de blogdienst en niet in je eigen computer.

De meeste bloggers hebben wel mapjes, waarin hun teksten en foto's op hun computer bewaard worden, maar echt tastbaar is het niet.

Ik vind dat jammer en daarom maak ik elk jaar een blogboek via deze dienst.

Deze onderneming bevindt zich in Amerika en veel blogdiensten worden ondersteund. Je maakt werkelijk in een paar klikken een boek van je blog over de periode, die je wilt. De standaarduitvoering heeft zeer acceptabele foto's en ziet er goed uit. Je kunt je boek helemaal online doorbladeren en bekijken, voordat je tot bestellen overgaat.

Ik laat wel de reacties op de blogs weg, anders wordt het boek te dik en te kostbaar. De kosten lopen tussen de 30 - 50 euro, afhankelijk van het aantal pagina's, inclusief de verzendkosten. Het is aanbevelenswaardig de aanbiedingsmails van deze printdienst wel toe te laten, dan kan je toehappen als ze 20% korting bieden.

Let er wel op dat ondertitels van je foto's als tekst gewoon tussen je normale tekst in worden gedropt. Dat had ik tot nu toe niet in de gaten. Je kunt dat wellicht wel online redigeren, maar handiger is het, om onderschriften van je foto's te vermijden.

Je betaalt in dollars, het handigst gaat dat via een creditkaart. Met wat geluk heb je het boek binnen twee weken al thuis, goed ingepakt.

En dan heb je een mooi archief van je blog, waarin het gemakkelijk terugbladeren is. Een degelijke back-up, bestendig tegen computercrashes, veroudering en slijtage aan gegevensdragers.

Er wordt ook aangeraden om regelmatig een bestand te downloaden, waarin een kopie van je blog staat, die teruggezet kan worden in geval van een calamiteit bij de blogdienst.

Menigeen kent nog de ellende, die plaatsvond toen de Nederlandse Web-log.nl in 2011 een migratie ging uitvoeren. Talloze bloggers waren blijvend hun blogs kwijt.

Zelf zet ik wel zo nu en dan een kopie-bestand op mijn pc ( kijk hier hoe dat moet bij Blogspot), maar volgens mij krijg je dan niet je hele blog en je kunt er zelf niets mee. Het dient ervoor om eventuele blogs terug te kunnen zetten of te migreren naar een andere dienst).

Ik ben wel benieuwd hoe medebloggers omgaan met deze kwestie.

De melancholie van mist en vallend blad.

Dat een groot deel van de bovengrondse plantaardige natuur nu écht aan het afsterven is: daar kun je deze dagen niet meer aan voorbijzien. Planten gaan in rust, en, als de mooie herfstkleuren verdwijnen, gaat de tuin er desolaat uitzien.

Ook de tuinier trekt zich terug, de tuin maakt zichzelf wel winterklaar. Het gevallen blad vormt de ideale bescherming voor de planten bij vorst en oostenwind, en verteerd geeft het de beste compost voor het volgend seizoen.

Een gazon moet je wel bladvrij houden, maar dat heb ik niet en de oprit wordt vanzelf door de wind schoongeblazen...

De laatste dagen waren hier in het Noorden mistig. De hele dag door mist. Je moet van goeden huize komen om dan niet enige melancholie bij jezelf te bespeuren.

Begin november is van oudsher een tijd, waarin men wat meer bezig is met dood, sterven, vergankelijkheid. Zie het in onze streken opkomende Halloween, dat zijn basis vindt in het oude Keltische Samhain, een feest dat gebaseerd is op de gedachte dat in deze dagen de grens tussen het onderrijk en het bovenrijk, d.w.z. de dodenwereld en de geestenwereld, maar heel dun is en haast transparant wordt.

Ook de Katholieke feesten Allerheiligen en Allerzielen ( 1 en 2 november) zijn geënt op deze stam.

Al ben je niet religieus of spiritueel ingesteld; menigeen kan zich in deze tijd van het jaar, met vallende blaadjes, donkere dagen, kou en mist niet helemaal onttrekken aan gevoelens van enige melancholie. 

Ik ben de tuin doorgelopen met mijn fototoestel om de schoonheid in het verval te zoeken.

En merkte dat het gevoel van melancholie ook zijn zoete kanten heeft.

Plantenbiotoopjes in glas.

Al eerder ( hier en hier) heb ik geschreven over het maken van kleine plantenbiotoopjes in glazen potten.

Een soort mini-terrariums met uitsluitend kleinblijvende plantjes.

Je kunt kiezen voor de open vorm, waardoor luchtuitwisseling met de buitenwereld kan plaatsvinden. In een grote pot zoals hierboven en hieronder ( 30 cm hoog en 23 cm middellijn) kun je (kamer)plantjes kwijt, die van wat vochtiger lucht houden. Je kunt de hoeveelheid vocht goed zelf in de gaten houden en zo nodig aanvullen.

Je kunt ook gebruik maken van glazen potten of flessen, die je afsluit. Daar ontstaat dan een zelfregulerende atmosfeer, die zichzelf in stand houdt. Het verdampte vocht vormt condens op de glaswand en keert weer terug in de grond. 

Het is erg leuk om daar mosjes of andere mini-plantjes in te houden. Mosjes van buiten kunnen heel leuk worden in zo'n potje.

Als je Googlet op "closed plant glass"en "closed terrariums" en je kijkt bij afbeeldingen, dan gaat er een wereld voor je open.

dit was een oploskoffiepotje met tuinmosje en miniplantje

Ik zal hier aangeven hoe ik te werk ben gegaan bij het inrichten van onderstaand afgesloten flesje. Het flesje is slechts 15 cm hoog, evenals bovenstaand koffiepotje,.

Het flesje heb je tevoren goed schoongemaakt en nagespoeld met water. De binnenkant moet weer droog zijn anders krijg je te veel rommel langs de wand bij het inrichten.

Je begint een laagje te leggen van grind of kleine steentjes, spoel ze schoon onder de kraan en droog ze af. Dat is goed voor de drainage. Men adviseert daaroverheen, vooral in afgesloten potten, een laagje actieve kool aan te brengen om ongewenste stoffen te absorberen. Dat korrelige spul kun je krijgen bij winkels die aquariumbenodigdheden verkopen. Daar bovenop komt dan een laagje potaarde.

Ik koos voor cocopeat, dat is wat meer gezuiverd en dan voorkom je mogelijk schimmelvorming.

Je kunt met een interessant steentje of stukje schors het minilandschapje zonodig nog wat stylen. Ik gebruikte een lange aquariumpincet om het spul door de hals van het flesje te prutsen.

onderaan grover steenslag, dan wat actieve houtskool, tenslotte grof cocopeat

De mosjes - je hebt maar heel weinig nodig - zet je er ook voorzichtig in en als je tevreden bent spuit je een paar keer met de plantenspuit wat water erin. Er mag geen laagje water op de bodem komen. Het moet meer vochtig dan nat zijn.

Dan sluit je het flesje af en zet hem op een lichte plaats op een vensterbank, maar niet boven een verwarming en niet in de zon.

Dan met rust laten en kijken wat er gebeurt. Je merkt vanzelf als je de boel te nat hebt gemaakt, dan zie je het begin van rotting en schimmelvorming. Je kunt dan de dop er een tijd afhalen om het overtollige water te doen verdampen. Als je de zaak ziet verdrogen, kun je de plantenspuit nog een keer hanteren.

Het is even wat ervaring opdoen. Er mislukt wel eens een biotoopje. Van de flesjes uit de vorige blogpost is er geen één meer over; al hebben sommigen het een paar jaar uitgehouden.

Ik hoop met deze lichting, die ik een aantal maanden geleden samenstelde, meer geluk te hebben.

De charme van het geheel is, dat een paar simpele mosjes of andere miniplantjes zo'n leuk wild biotoopje kunnen vormen. En nagenoeg onderhoudsvrij.

Eiken en eikenstoven.

De mooiste eik is misschien wel een boom die volledig vrij en ongehinderd mag uitgroeien in het open veld. We troffen tijdens onze vakantie in het gebied noordelijk van de Paardenslenkte (Hezingen), net over de grens met Duitsland, een aantal zeer mooie zomereiken aan.

De onderste takken beginnen al zeer laag aan de stam en krijgen door de optimale lichtinval de gelegenheid zich goed te ontwikkelen.

De meeste eiken, die je tegenkomt, zijn zomereiken (Quercus robur). Je herkent ze aan de steelloze bladeren , maar de eikels zitten wél op een steeltje. Bij de zeldzamere wintereiken (Quercus patrea) is het net andersom. Er zijn trouwens bastaarden, die qua kenmerken tussen beide soorten in zitten.

In een bos zie je zulke majestueuze eiken niet. Daar moeten de bomen concurreren met de buren, waardoor de onderste takken afsterven.

Vroeger, toen de eikenhoutbehoefte groter was (houtskoolproduktie, looizuur voor de leerlooierijen, bouwhout) werden eiken regelmatig terug gekapt (eikenhakhout). Deze bomen liepen dan vanuit de rand van de stobben en vanuit het wortelgestel weer uit. 

Zo ontstonden hele groepen eiken, die vanuit éénzelfde wortelpartij groeiden: de z.g. eikenstoven. De middellijn kan wel 10 tot 35 meter zijn; dan zijn deze stoven soms wel honderden jaren oud. Door DNA onderzoek van de afzonderlijke "bomen" kon men vaststellen dat deze allen tot dezelfde wortelpartij behoorden.

Plaatsen, waar deze oude stoven zijn gevonden zijn uiteraard zeer interessant voor bos- en bodemonderzoekers. Een zeer interessant stuk hierover (Eikenerfgoed in Nederland en Vlaanderen; eikenstoven in verleden, heden en toekomst) kun je hier downloaden.

Een merkwaardige, geknotte eik troffen we aan in een weiland ten zuidoosten van Vasse (Overijssel). Gezien de stamdikte is het een ouder exemplaar, dat men waarschijnlijk geknot heeft om hem op deze plek te kunnen handhaven.

geknotte eik in weiland bij Vasse (Ov)

En zo kun je ook de eiken beschouwen, die langs vele wegen zijn aangeplant: keurig in rijen en tot hoog op de stam van zijtakken ontdaan. 

Dat zijn eigenlijk zielige bomen, die, om ze te kunnen handhaven, in een keurslijf zijn gedwongen.

Zou dat in onze overgereguleerde maatschappij misschien ook voor ons mensen gelden?

( Over de eik schreef ik eerder hier)

Begroeiing van dood hout in het bos.

Al een aantal decennia is het normaal om dood en afstervend hout in het bos te laten liggen en te laten verteren volgens de processen van de natuur. Dit stimuleert een grote diversiteit aan mossen, paddenstoelen en allerlei kleiner en groter dierenleven.

Tijdens onze vakantie wandelden we veel in de bossen noordelijk van Ootmarsum en daar heb ik extra gelet op de schoonheid van de begroeiing van het dode hout.

De beginnende herfst geeft het voordeel dat ook de paddenstoelen zijn verschenen.

De verborgen wildernis in mijn tuin (6).

Regelmatig wil ik delen van onze tuin laten zien, waarbij ik de beleving wil oproepen van een stukje wilde natuur. De vorige keer was het hoogzomer, nu loopt de zomer ten einde. De weelde is er nog, maar er zijn tekenen van verval zichtbaar. De uitgebloeide stengels en het verkommerend blad geven aan, wat dit jaar al weer geweest is.

Toch staat er nog veel in bloei, ik koester deze herfstbloeiers: herfstastertjes, laatbloeiende sanguisorba's, siergrassen:

Rondom de vijver zijn het de Persicaria's amplexicaulis die nog kleur geven:

Links van de vijver domineert de grote Hydrangea aspera, met de grote bloemschermen, die ook na de bloei mooi blijven:

En als ik dan vanachter de Metasequoia aan de westkant terugkijk naar het huis, dan stel ik tevreden vast, dat we in een echte wilde tuin wonen ;-)

De komende weken gaan we even extra inspiratie halen in een bosrijke omgeving.

De blog wordt even aan zichzelf overgelaten. 

Tot begin october.

( Bij het bekijken van de foto's is het goed om te weten dat een tuin op foto's altijd groter lijkt, dan hij is. De tuin is zo'n 600 m2 (inclusief huis ca. 900 m2), en ligt net binnen de bebouwing van het dorp.

De tuin is omgeven door bomen, waarvan de meesten op eigen terrein staan.)