Herfst: kleur en melancholie.

Nu komt de tijd waarin de herfst haar mooiste kleuren gaat tonen. Boom en plant trekken het bladgroen terug en het stervende blad toont paars, rood, oranje, geel en bruin voordat het verdroogd ter aarde valt en daar meehelpt de bodem te bedekken met het oog op de naderende winter, waarna het verteert en als humus de bodem verrijkt.

We kunnen enorm genieten van de prachtige kleuren. Bepaalde bomen doen extra hun best. Hier in de tuin blijft alles lang groen, maar een drietal kniehoge noorse esdoorns (Acer platanoides) in pot, opgekweekt uit zaad, dat vogels hadden verspreid, laten al een aantal weken een schitterende verkleuring zien. Eén van de esdoorns heeft wat donkerder groen blad dan de andere twee, deze verkleurt haast paarsachtig.

Overigens zijn deze noorse esdoorns doorgaans te groot voor een normale tuin.

Wanneer dat gouden, getemperde herfstzonlicht dan ook nog eens door het gekleurde blad heen schijnt, en wanneer je de typische herfstgeur opsnuift: dan kan een gevoel van geluk in je opkomen.

Maar ook een gevoel van weemoed, een lichte melancholie. Het definitieve einde van een groeiseizoen, de warmte voorbij, de tuinstoelen opgeruimd: de lange winterse periode komt er aan. Korte dagen, weinig licht.

Zou het gebrek aan licht zijn? Het zien sterven van blad en veel bovengrondse planten? Ook ik merk dat ik mijn gebruikelijke optimisme iets verder weg moet halen.

Als plantenfan kan je je hart natuurlijk ophalen door achter je computertje kwekers op te zoeken en hun zaad- en plantenlijsten door te nemen. Plannen te maken voor het volgende jaar. Je ziet het resultaat al weer voor je...

Dat doe ik natuurlijk volop.

Maar tóch, die lichte melancholie.