Kennelijk moet je geduld hebben om de effecten van de permacultuurheuvel te zien.
Mijn - volgens de principes van de Hügelkultur in april 2018 aangelegde - takkenheuvel zou goed droogte moeten kunnen doorstaan, omdat de ondergronds aangebrachte verterende takken als een soort spons het vocht zouden vasthouden en langdurig voedingsstoffen zouden afgeven.
Welnu, gedurende de eerste zeer droge jaren hield de heuvel niet genoeg vocht vast en leverde onvoldoende voedingsstoffen. De rabarber, die ik vier jaar geleden op de heuvel plantte, verkommerde door gebrek aan dit alles, ik heb hem twee jaar geleden “gered” , waarna hij in rijke grond volledig bijkwam.
Vorig jaar en afgelopen winter waren vrij nat. Hieronder de heuvel in mei 2021:
Eind september 2021:
Eind maart 2022, ik heb een overvloed van geraniums verwijderd alsmede geel bosgierstgras, dat vorig voorjaar nogal overheerste:
Dit voorjaar was ik wel enigszins ongerust, toen ik een viertal ronde gaten zag, die diep de heuvel ingingen.
Vermoedelijk de woonplaats van bosmuisjes, aangezien ik een overleden exemplaar aantrof in de tuin.
Ik neem aan, dat ze er nog wonen, maar ik heb geen enkel spoor van schade aan de beplanting waargenomen. Dus: leven en laten leven. De muisjes moeten trouwens toch erg op hun hoede zijn in onze tuin, omdat hier een druk belopen corridor ligt voor allerlei interessante buurpoezen, die, temidden van de stenige en nette tuinen om ons heen, onze wildernis beschouwen als een favoriete plek.
Na dit voorjaar hadden we een uitzonderlijk droge en warme zomer. Veel planten in de tuin leden daaronder. Ik sproeide alleen mijn potplanten, enige nieuwe aanplant en een paar zeer geliefde “speciale gevallen”
Maar niet het heuvelbed, dat inmiddels was ingeklonken tot een heuveltje, eind mei 2022:
Eind juni 2022:
Eind augustus 2022:
Begin september 2022:
Tot mijn grote verbazing bleef de heuvel de hele zomer door groen en fris, hoewel de middagzon er een aantal uren flink op scheen. Ik moet concluderen dat na vier jaar het grotendeels verteerde hout wel degelijk als een spons heeft gewerkt. Een aantal planten, vooral de bloedzuring, heeft diepgaande wortels en werkt als een waterpomp voor de rest van de planten.
Voor de liefhebber zal ik onderaan opschrijven welke planten de heuvel volledig bedekt hebben.
Op de heuvel lijkt een aardig evenwicht te ontstaan in de beplanting.
Maar, zoals we weten, elke evenwicht is tijdelijk en veranderlijk, volgend jaar lijkt er bij voorbeeld een mooie teunisbloem te gaan oprijzen; het rozet is al aanwezig.
Ik ben er niet op uit om een eetbare beplanting op de heuvel te behouden, al plantte ik eetbare soorten, zoals brave hendrik, bloedzuring, bosaardbei, lavendel, roomse kervel.
Bloedzuring en bosaardbei:
