Veel aprilbloei alweer voorbij.

In de eerste helft van april hadden we vrij normaal voorjaarsweer, maar nauwelijks of geen regen.

Tulpjes en andere voorjaarsbloeiers toonden zich zeer houdbaar. En ons krentenboompje bloeide zelden zo lang (vanuit het raam gezien):

Daarna kregen we een soort aprilzomer: felle zon, strakblauwe luchten en temperaturen geregeld boven de 20 graden. En geen regen.

De overweldigende ontwikkeling van het groen, zo kenmerkend voor april, stagneerde en potplanten en nieuwe aanplant moesten begoten worden. Tulpen, bosanemoontjes, hondstand: ze waren al gauw verdord.

Andere bloeiende planten zijn hun plaats weer aan het innemen, maar ik wil tóch nog even de mooiste bloeiers tonen van nog maar anderhalve week geleden.

Zelden zag ik zo'n explosie van bloeiend speenkruid, wat een vrolijkheid:

Rechtsboven op de speenkruidfoto zie je de Chinese judasboom Cercis chinensis “Avondale”: 

Deze struik stelt mij absoluut niet teleur. De droge zomer van het vorig jaar heeft hij zeer goed doorstaan: ik heb hem nauwelijks water gegeven. Het mooie grote blad bleef groen en gaaf. De bloei op het naakte hout is zeer royaal.

Eén van mijn favoriete voorjaarsbolgewassen is de hondstand (Erythronium ‘Pagoda’):

De plant bloeit de eerste jaren wat schraal. Hij komt pas langzaam op gang , maar na een aantal jaren lijkt hij steeds meer bloemen te geven. Dit voorjaar heeft de plant een topjaar.

Ook de elfenbloem bloeit dit jaar overweldigend goed. Dit is de gemakkelijke Epimedium versicolor ‘Sulphureum’:

In de bak voor het raam staan twee soorten Tulipa Clusiana’s:

De mooiste Tulipa Clusiana blijft voor mij de var. Stellata, zó subtiel. Deze staat in de volle grond aan de zuidoostkant van het huis en komt daar elk jaar weer terug:

Dit vrolijke tulpje komt al jaren steeds weer terug: Tulipa “little princess” (zie ook eerste foto helemaal boven):

En tenslotte de Tulipa bakeri ‘Lilac Wonder”:

De dotters in de vijver bloeien nog wel even door: 

evenals de mooie kievitsbloem:

De sierappel (Malus evereste) bloeide prachtig, maar slechts enkele dagen: de regens kwamen en de temperatuur ging gevoelig omlaag (vanuit het raam gezien):

Wat was ik overigens blij met die regen, er viel hier in zuid oost Friesland in twee dagen tot nu toe zo'n 30 mm, nog lang niet genoeg om het regentekort op te heffen. 

Hopelijk krijgen we niet wéér zo'n droge zomer!

Pas nu komt de groenspurt in de tuin op gang: veel planten gaan zich te buiten aan het aanmaken van nieuw blad. En nieuwe bloemknoppen verschijnen: op naar de mooie meimaand!

Wat hier bloeit in de laatste week van april.

In de derde week van april was de temperatuur een aantal dagen uitgesproken zomers, waardoor er een explosie van groen te zien was in de natuur. Alles botte zo ongeveer tegelijk uit in een aantal dagen tijd. Ons krentenboompje aan de oostkant van het huis was op een dag ineens wit van de bloesem, de volgende dag verscheen het blad en een dag daarna vielen de bloesems alweer. Er waren dan ook middagtemperaturen van boven de 25 graden. Dat hebben we nog nooit gezien. Ook sommige tulpen stonden ineens volop in bloei en waren een paar dagen al weer verwelkt.

Het was niet bij te houden, veel was me te snel af om op de foto te zetten.

De afgelopen week waren de temperaturen weer betrekkelijk normaal en nu worden we geplaagd door felle buien, regen en een koude wind met een temperatuur van niet meer dan 11 graden.

De afgelopen week heb ik de mooiste bloeiende planten in de tuin toch maar op de foto gezet. De tuin vertoont nu elke week een heel ander gezicht, we krijgen vanaf nu het bloesemfeest van mei.

Altijd weer valt me in deze tijd van het jaar de variëteit in groene kleuren op: toen we dit weekend, op weg naar het midden van het land, langs de de bosranden van de Veluwe reden, zagen we een veelheid van schitterende groennuances!

Aan de zuidkant van ons huis wordt de in 2015 geplante Malus evereste, een rijkbloeiende sierappel met mooie, kleine rode appeltjes in de herfst, steeds mooier. Hij bloeit dit jaar overdadig. Zo zien we hem vanuit ons kamerraam. En op de eerste foto van de blog zie je hoe mooi de bloesem is.

Aan de westkant van het huis heb ik vorig najaar een aantal botanische tulpjes in de bakken voor het raam van de serre gezet, charmante Clusiana soortjes. Ze krijgen in deze bakken voldoende zon.

Aan de kant van het terras is een klein veldje bosanemoontjes, het breidt zich gelukkig uit. Ik vind dit zó bij het voorjaar horen.

In het lage westelijke deel van de tuin, naast de Metasequoia, bloeit de hondstand – Erythronium “Pagoda” – een sterke soort met zachtgele, schitterend gevormde bloemen. Ik heb de bollen ook in mijn vorig jaar aangelegde bessenbosje geplant.

In de vijver breidt de dotter zich steeds meer uit, zo vrolijk!

Aan de noordkant van het huis heb ik een veldje daslook, dat ook steeds wat groter wordt. Het blad is eetbaar, maar om de een of andere reden kom ik er niet zo toe het te plukken: het is zo mooi.

Leuk is het lenteklokje, een bolgewasje, dat een steeds grotere pol vormt. Het lijkt een beetje op een groot uitgevallen sneeuwklok, maar het bloeit veel later en is een heel andere plant (Leucojum aestivum).

Eind volgende week zou het weer warmer worden. Er zal weer veel in bloei komen: we kijken de bloesem haast uit de knoppen.

Omslagpunt van winter naar lente.

hondstand

Ongeveer midden in de vorige week keerde het tij: je rook, je voelde en je hoorde dat de winter voorbij was. De voortdurende nachtvorsten, de maximumtemperatuur omstreeks 5 graden: voorbij.

Nu kan het nog wel kil aanvoelen, er kan nog wel eens een nacht met vorst komen: maakt niet uit.

Ik vond het wel opmerkelijk om dat zo mee te maken. In de winter ruik je niet zo veel, je wilt mutsen op en handschoenen aan en de vogels houden zich stil

Ineens rook het buiten ietsje zoeter, het rook naar regen en grond. Je wilde je huid weer blootstellen aan de buitenlucht en je hoorde al dat gepiep, gemurmel en gefluit van de vogels die inmiddels hier hun laatste bijvoeding gehad hebben.

Heerlijk!

hondstand, nog in knop

De snelle ontwikkeling van de hondstand was spectaculair, van alleen het gespikkelde blad, via de mooie knoppen naar de bloemen (zie hierboven). Deze hondstand ( Erythronium dens-canis) wordt zo genoemd omdat de bolletjes, die je in het najaar al moet planten, op de tand van een hond lijken.

Ze kunnen vast in de grond blijven en houden van wat vochtige en lichtzure grond. Ze breiden zich dan ook gestadig uit. Ik vind ze heel apart. De roze soort doet het hier heel goed, een mooie witte, die op een cyclaampje lijkt, doet het minder.

 

Een heel mooi en subtiel voorjaarsbolletje is ook het sterhyacintje Scilla siberica. Het prachtige blauw, vooral als je een groepje hebt, met niets te vergelijken.

Tenslotte nog hieronder het buitengewoon charmante botanische tulpje Tulipa turkestanica, dat hier helaas wat terugloopt, in vergelijking met vorige jaren.

 We gaan een mooie tijd tegemoet in de tuin, dagelijks zien we bekende plantjes uit de grond schieten. De knoppen zwellen en de vroegste bloeiers gaan al pronken.