De laatste dagen zie ik eindelijk de eerste sneeuwklokjes en vroege krokussen in de tuin voorzichtig uit de knopjes komen.
De tuin ligt in zuid-oost Friesland, ligt wat dieper en krijgt in de winter weinig zon, maar deze bolgewasjes zijn wel 14 dagen later dan in de afgelopen twee jaar.
Op bepaalde andere plaatsen lopen vreemd genoeg krokussen en sneeuwklokjes terug. De krokussen bloeien één of twee jaar en daarna zie je ze niet meer. Sneeuwklokjes ook, één zielig, aangevreten bloemetje en het volgend jaar haast niets. Te droog in de zomer? Vraat van xzxzxzx? Ik weet het niet.
Mijn ideaal, een tuin, die wit ziet van de sneeuwklokjes, met paarse accenten van krokussen, die zich ieder jaar dus verder uitbreiden: nee.
Ik heb het idee dat twee andere vroege bloeiers zich inhielden: de mooie geurende Viburnum bodnantense “Dawn” (zie ook 1e foto bovenaan)
en de nog heerlijker zacht geurende struikkamperfoelie Lonicera fragrantissima.
Ook de mooiste katjeswilg, de Salix gracilistyla “Mount Aso”, toont op dit moment de katjes in volle glorie. Ik had twee exemplaren, maar de tweede is door de droogte afgelopen zomer omgekomen.
Gelukkig kon ik twee jonge planten, zelf uit stek opgekweekt, terug planten.
De tuin doet wat de tuin wil, en niet wat ik wil.
Dat maakt tuinieren altijd weer spannend en boeiend.
