vrijdag 25 oktober 2019

Herfstige rood- en geeltinten in mijn tuin.



Nog niet alle bomen en struiken hebben de herfsttinten al aangenomen, maar er is al veel moois te zien in de tuin.
Opvallend rijkbloeiend is de kardinaalshoed dit jaar, de vruchtjes lijken extra groot (zie boven). De plant gedijt kennelijk bij warme en droge zomers.

De Ginkgo biloba in pot heeft prachtig geel blad:


De laagblijvende blauwe bes in pot verkleurt haast karmozijnrood:


In veel tuinen zie je nog royaal uitgezaaide Verbena bonariensis, die nog in bloei staat. Ook deze plant geniet van droogte en warmte. Hieronder staat hij tegen de achtergrond van een geel kleurend beukje:


Ook de Persicaria amplexicaulis bloeit nog royaal. De plant trekt ook nu nog insecten aan en heeft niet geleden onder de droogte:


De wat miskende Persicaria virginiana wordt meer gewaardeerd om het mooie blad dan om de zeer fijne, smalle, donkerrode bloeiaren. Uitzaaien en woekeren van deze soort geeft in onze tuin met dichte plantengroei geen probleem:


De Rosa glauca heeft mooie rode bottels:


Onze schermen raken al aardig begroeid met klimop. Maar het mooist vind ik wel de snel gegroeide wilde wingerd, die al toont hoe mooi zijn herfstkleuren zijn, het zal volgend jaar nog overdadiger zijn:


Tegenover de schermen ligt de heg van haagbeuken, die de sloot afschermen:


De zwarte vlier, de Sambucus nigra “black lace”, een jaar geleden geplant op de plek van een oude composthoop, doet het boven verwachting goed:


En tenslotte ligt onder de rhododendron een door een vriend gemaakte stapeling, zo maar voor de grap.



dinsdag 15 oktober 2019

Hoe gaat het nu met mijn permacultuurheuvel?



Na de aanleg van mijn permacultuurheuvel volgens de principes van de Hügelkultur (zie hier) – het was toen half april 2018 – volgden twee zeer droge en hete zomers.
Vooral vorig jaar kwijnde de heuvel, de planten gingen nét niet dood of verdwenen door slakkenvraat. Mijn hooggespannen verwachtingen werden niet waargemaakt: zo’n heuvel, gebouwd op een flinke hoeveelheid rottend hout, takken en droog blad zou goed water vasthouden, waardoor sproeien nauwelijks nodig zou zijn (hieronder half april 2018)


Ik denk dat er vorig jaar nauwelijks water in het inwendige van de heuvel aanwezig was om vast te houden.
De mulch, die ik royaal had aangebracht hielp gewoon niet. Zie onder, half juli 2018: 


Situatie heuvel eind september 2018 ( toen de coniferen er nog waren):


Dit jaar jaar rehabiliteerde de heuvel zich.
Situatie 2 mei 2019:


Situatie 2 juni 2019:


Hij groeide aardig dicht, ik had veel minder last van slakken. In de extreme hete en droge periodes gaf ik hem toch maar wel eens een slok water, maar niet te veel.
Situatie 5 juli 2019:



Situatie 11 augustus 2019:


Situatie 19 september 2019:


Als ik nu zie hoe de heuvel begroeid is (allereerste foto boven), mag ik absoluut niet klagen.
Je ziet wel dat hij aardig is ingezakt, de losse aarde is uitgespoeld naar de vele holtes tussen de takken onderin.

De begroeiing bestaat nu uit de volgende planten:
Brave hendrik, lage blauwe bes, roomse kervel, overblijvende judaspenning, verbena bonariensis, rabarberplant, bloedzuring. malva, oreganum, bulgaarse uien, bosgierstgras, alpenaardbeitjes en een paar jonge lavendelplanten op het warmste en zonnigste stuk.

Ik ben benieuwd of het binnenste van de heuvel nu beter vocht kan vasthouden, zodat die verterende takkenboel als een spons gaat functioneren.