Wat leuk!
Het was al weer zeven jaar geleden, dat we voor het laatst een eekhoorntje te gast hadden: het “slopertje”, dat onze Metasequoia vakkundig voor een deel ontschorste.
De arme boom kreeg in de jaren daarna stormschade, een te rigoureuze snoeibeurt én extreme droogte te verduren en heeft het helaas niet overleefd.
Dit leuke eekhoorntje, zo besloten we, had natuurlijk een eigen voederplaatsje verdiend.
Zo schaften we een speciaal eekhoornvoederhuisje aan met een dakje erop, dat het beestje zelf kon openklappen – anders zouden de vogels alles voor hem wegkapen.
En uiteraard een zak speciaal eekhoornvoer.
Het huisje werd aan de resterende stam van de Metasequoia bevestigd, een meter of drie van de vetbollenplek vandaan. Naar ons inzicht zou een intelligent eekhoorntje, wellicht een nazaat van het “slopertje” (eekhoorns bereiken een leeftijd tussen de vijf en zeven jaar), dit vast en zeker kunnen vinden.
Jullie raden het al: geen eekhoorn meer te zien, nergens nooit meer in de tuin.
Na vier weken besloten we het huisje met een kleine ingreep geschikt te maken voor vogels.
Dit lokte slechts een enkele koolmees. De mussenkolonie, de mezen, merels, vinken bleven bij hun eigen voederplek.
Het huisje heb ik vandaag maar van de boom gehaald, het beetje eekhoornvoer hadden de vogels geconsumeerd en het restje in de hoekjes ging al schimmelen.
Het huisje blijft bewaard voor “je weet maar nooit”.
Eekhoorn is weg, of dood of dom of heeft een beter kosthuis opgescharreld.
Deze ervaring doet me denken aan de inzet van sommige dierenliefhebbers, die in hun tuin een schitterend egelhuis bouwen: geen egel te bekennen.
Of het insectenhuis, op de goede plek volgens alle regels gemaakt: slechts een enkel metselbijtje.
En ons vogelhuis speciaal voor de spreeuw: koolmezen kraken dit huis al enige jaren.
Met andere woorden: ondanks onze goede bedoelingen trekt de natuur haar eigen plan.
