Deze maand is mijn blog 10 jaar oud geworden.
Dit vier ik door virtueel een stuk zelfgemaakte “wilde” (= non-design) taart aan te bieden, passend bij een blog over een wilde tuin.
10 jaar bloggen heeft heel wat opgeleverd, meer betrokkenheid bij alles wat in de tuin gebeurt, dus beter waarnemen, meer foto’s maken. Het lezen en over en weer reageren bij medebloggers was en is heel plezierig en erg leerzaam.
Hoewel ik de laatste jaren zo ongeveer maandelijks blog, ben ik niet van plan ermee te stoppen. De tuin behoort tot de vreugde van mijn dagen en het volgen van medebloggers een dagelijks terugkerend ritueel.
Wel heb ik overwogen om wat vaker kortere blogs te schrijven met minder foto’s, waardoor ik spontaner op de gebeurtenissen in de tuin kan reageren en mijzelf niet “verplicht” een langer verhaal te produceren. Ik zie aan mijn foto’s dat ik veel blogwaardige ervaringen heb laten liggen.
Toen ik begon was ik qua leeftijd net over het midden van de zestig. Nu kijkt over vier jaar een acht om de hoek. Toch zet ik in op nog weer tien jaar bloggen.
De meeste van mijn leeftijdgenoten zijn al verhuisd naar appartementen, óók de tuinliefhebbers. Dan zie ik ze een aantal meters boven moeder aarde zitten in een keurig appartement met een aantal planten op een kleiner of groter balkon. Er komt dan een soort zwaarte over mij heen.
Als ik dan ons eigen, lekker rommelige huis met de bosachtige, wilde tuin eromheen weer zie, voel ik mij onnoemelijk bevoorrecht en meer dan gelukkig.
De tuin is mij nooit een last geweest, altijd een bron van van genoegen.
Het “werken” in de tuin heb ik nooit beleefd als werken. “Netheid” heb ik nooit als eis gezien.
Voor zere ruggen en pijnlijke gewrichten zijn handige oplossingen om het lang vol te houden. Zie mijn post https://spinrag-zem.blogspot.com/2018/03/tuinieren-in-blessuretijd-wie-niet.html
De laatste 10 jaar wordt het reguliere grote snoeiwerk eens in de twee jaar door onze hovenier gedaan. Hij heeft begin dit jaar ook geholpen de tuin iets meer “leeftijdsbestendig” te maken.
Onze circa 700 vierkante meter grote tuin heeft een groot verval, waardoor een aantal trappen aanwezig zijn.
Door mijn zichtproblemen schat ik diepte verkeerd in, vooral bij zon en schaduw, zodat leuningen die trappen veel veiliger maakten
Ook kwam er een lichtglooiend pad naar de zijtuin, ter vervanging van traptreden. Omdat de voordeur ook slechts via traptreden te bereiken is, kunnen we nu – ooit – altijd ons huis in komen, zelfs met een rollator ; – )
Met andere woorden: alles is erop gericht om nog lang door te gaan met de spinsels van Zem vanuit haar wilde tuin.
