“Die zou ik er uitgetrokken hebben”: de karmozijnbes.

Dat zei een vriend tegen mij aan het begin van de zomer, toen de karmozijnbes (Phytolacca esculenta) bij mij volop in bloei stond. Begin juli:

Begin augustus:

Hij beschouwt, zoals vele tuinliefhebbers, de karmozijnbes als een zeer hinderlijk onkruid, dat zich rijkelijk uitzaait en ook nog eens giftig is.

Maar ik vind het een boeiende plant, een beetje een oerplant met die grote bladeren, de bloemen en de donkerrode bessen in de herfst, waar de merels dol op zijn. Volgende foto's begin september:

Hij staat naast de compostplaats op de hoek van mijn bospaadje, hij doorstond glansrijk de droogte (de plant heeft diepgaande penwortels) en hij is wel twee meter hoog en anderhalve meter in omtrek:

Die ga ik er echt niet uitrukken!

Máár: zaailingen, die ik tegenkom, gaan er wel uit. In mijn wilde tuin passen hoogstens twee of drie hoge karmozijnbes-planten, en ik heb achter de schuur nog één gezien.

Omdat de grond hier nagenoeg geheel bedekt is met groen, krijgen zaden van ongewenste planten nauwelijks de kans om te ontkiemen, ik heb het dus niet druk met wieden.

Bessen van mijn karmozijnbes:

Ik heb de oosterse karmozijnbes, er bestaat ook een westerse ( Phytolacca americana), die meer hangende trossen gladdere bessen heeft.

Zeer uitgebreidere informatie over deze plant vind je bij onze medeblogster Anne Tanne. Bij haar ga ik altijd te rade bij het zoeken van betrouwbare informatie over kruiden.