Vanaf
september, toen Simke onze 2-jarige Abessijnse ex-kater in het poezenpension besmet raakte met een niesziekte herpesvirus, tobt hij
met ontstekingen in de oogjes.
Het
rechteroogje, dat zich aanvankelijk ernstig liet aanzien, is sinds
december genezen. Maar helaas ging ook het linkeroogje meedoen. Van
een bindvliesontsteking naar een hoornvliesbeschadiging, die maar
niet wilde genezen: we zaten wekelijks bij de dierenarts.
Begin
deze maand verwees deze ons door naar een dierenoogspecialist. Er
zijn maar vijf van deze specialisten in Nederland, wij moesten naar
Emmeloord, zo’n drie kwartier rijden.
De
diagnose was: cornea sequester, een aandoening van een dieper deel
van het hoornvlies, waarbij dood weefsel ontstaat. Dat moest
operatief worden weggenomen, afwachten was geen reële optie.
De
vooruitzichten na een operatie zijn goed, maar garantie is er niet.
De
anderhalf uur durende operatie vond afgelopen woensdag plaats.
We
brachten Simke om 11 uur ‘s morgens, we mochten hem om 5 uur ‘s
middags weer halen.
Wát
een dag! We brachten onze tijd door in de Orchideeënhoeve, 10
autominuten van de dierenkliniek vandaan, in Luttelgeest. Een
prachtige plek voor een plantenliefhebber, maar er was veel onrust in
ons.
De
operatie was goed geslaagd en we kregen Simke mee met een beschermend
lensje in een met buisjes dichtgehouden oogje. Bovendien moet hij
vier weken lang een kap dragen.
Simke
jammerde de hele weg naar huis, maar eenmaal thuis hebben we geen
onvertogen geluid meer gehoord.
Simke
is een krachtige, sterke ex-kater, maar heeft gedurende vijf maanden
het vier maal per dag druppelen slechts met licht protest toegelaten.
Buitengewoon knap van hem.
Sinds oktober had hij last van het linkeroogje, hij hield het dicht.
Maar
ik zag ontzettend op tegen de kap. Je leest daar de meest nare dingen
in de kattenfora van katten die dat ding niet pikten.
Maar
ook werd ons duidelijk dat het gewoon moest ter bescherming van het
oog.
We
hebben ook een andere poes, Tuzka, een even oude Blauwe Rus. Ze zijn
vanaf de kleutertijd samen, slapen samen. Tuzka zat samen met Simke
in het poezenpension, maar zij is steeds gezond gebleven.
Uiteraard
waren beide poezen volgens de strengste normen, die het pension
stelde, ingeënt. Besmetting is ondanks dat helaas nooit uitgesloten,
net als bij de menselijke griepenting.
Hoe
zouden beide katten reageren op de kap? Nu had ik bij de grote
poezenliefhebster en medeblogster Min of Meer geleerd, dat je wel
enige training kon geven om de katten aan die kap te laten wennen. Ik
heb ze een paar weken lang snoepjes gegeven die ze door de kap heen
moesten pakken. Soms hadden ze dan per ongeluk enige momenten die kap
om. Ik verwijderde die dan meteen, omdat de poes van Min of Meer
helemaal door het lint ging bij een iets te lang omhebben van dat ding
tijdens de training.
Mijn
doel was slechts: gewenning en paniek voorkomen.
Dat
is gelukt. Geen paniek bij beide katten. Wel groot ongemak bij Simke,
last bij eten en drinken – maar dat lukte gelukkig wel. Niet lekker
kunnen liggen, raar lopen. Krabben aan dat ding, waardoor hij in de
dierenkliniek de eerste versie al snel af kreeg. Hij kreeg een
smaller en kleiner exemplaar.
Ook
het oogdruppelen gaat gelukkig goed met de kap op, en over het toepassen van die
techniek had ik tevoren al lastig gedroomd.
Tuzka
is een beetje bang voor Simke als deze kopschuddend in zijn richting
komt lopen: “mijn hemel, wat komt daar nu aan, moet ik vluchten?”
Maar gelukkig geen blazen en brommen.
Er
was nóg een probleem. De poezen slapen al vanaf hun vroegste jeugd
bij elkaar in een apart kamertje.
Ik dorst ze écht niet samen te
laten slapen met die kap op en die rare buisjes rond het oogje. Dus
moest Tuzka beneden slapen en Simke alleen boven .
Simke
bleek daar geen moeite mee te hebben, die was toch al uit zijn doen.
Tuzka keek ons de eerste avond met grote ogen aan en liep steeds naar
de deur: “zijn jullie soms helemáál in de war? Ik moet toch ook
naar boven?” Maar de tweede avond vond ze de extra aandacht in de
avond toch wel fijn en legde ze zich erbij neer.
Maar
ik had nog een probleem: hoe wist ik in de nacht of alles wel goed
ging met Simke? Dat hij zijn kap er niet aftrok? Of zich vastliep
met dat rare ding? Ik kon niet elk uur naar dat kamertje lopen om te
kijken. Gestoorde nachtrusten zijn voor mij slopend en we waren al een beetje kapot van de spanningen, evenals de poezen.
O.k.
een babyfoon, de simpelste goede en meestverkochte ( L.u.v.i.o.n.
e.a.s.y).
Wat
een fijn ding. Ook daarmee uiteraard een week tevoren geoefend op het
kamertje, de camera goed in positie zetten, kijken of de katten hem
niet eraf gooien : het ging goed!
Ik kan nu kijken of de kap nog op de kop zit, en het ding gaat aan bij geluid.
De
eerste slag hebben we dus gewonnen. We hopen zo dat het goed blijft
gaan en dat de operatie na vier weken écht geslaagd blijkt te zijn.
Wát
een moeite voor een kat… zei iemand tegen mij.
Tja,
onze katten zijn onze huisgenootjes. Simke is niet zo maar een kat,
hij is onze lieve Abessijn en we beleven veel plezier aan hem. Voor
Tuzka geldt hetzelfde.
We
gunnen hem het licht in beide ogen, en we doen, wat in ons vermogen
ligt.
Vogeltjes kijken = poezen televisie:
Te
zijnertijd weer een update.
