zaterdag 26 mei 2018

Van oude houtstapel naar een permacultuurprojekt: Hügelkultur.



Toen ik half april één van mijn zeldzame opruimbuien had, ontdekte ik achter onze vuilcontainers een minstens 20 jaar oude, vergeten stapel haardhout.
Oud, deels vermolmd hout: ideaal om te gebruiken in een bijzonder permacultuurprojekt: een Hügelkultur.
Dat wil kortgezegd zeggen: een sleuf in de grond graven, de aarde aan beide zijden opzij scheppen, het hout in de sleuf opstapelen tot een aantal decimeters boven het maaiveld.
Het hout afdekken met los snoeimateriaal / bladafval, het geheel flink inwateren met de tuinslang. Daar bovenop een laag compost en dan weer afdekken met de opzij geschepte grond.
Deze methode had ik drie jaar eerder met een variant in het klein toegepast in een paar bakken en teilen ( zie hier voor de uitgebreide uitleg).

De clou is, dat je een flinke hoeveelheid houtachtig materiaal hebt ingegraven, dat langzaam zal vergaan, zoals dat ook in een bos gebeurt. Het materiaal is vochthoudend, werkt als een spons en verteert de komende jaren langzaam waarbij heel geleidelijk de voedingsstoffen vrijkomen.
Het was Sepp Holzer, een Oostenrijker, die op arme grond boerde, die als vader van de Hügelkultur wordt beschouwd. Na een storm in de jaren zestig van de vorige eeuw sneuvelden in zijn directe omgeving veel bomen. Hij kwam toen op het idee om van de stammen, takken en het lossere materiaal grote langwerpige heuvels aan te leggen, die af te dekken met grond en ze te beplanten.
Met groot succes, het loont de moeite het project op internet te bekijken.
Hieronder laat ik stapsgewijze zien, hoe ik te werk ben gegaan.

Een sleuf graven en de uitgegraven grond terzijde leggen, grof, al wat verwerend hout stapelen:


Losser materiaal toevoegen:





Zeer goed inwateren:


Afdekken met compost:


De terzijde gelegde aarde opbrengen, inplanten, inzaaien en liefst mulch aanbrengen:


Het aardige is, dat je je grondoppervlak twee maal zo groot maakt; grofgezegd krijg je een gelijkzijdige driehoek met twee opgericht zijden om in te planten. Als je de heuvel in de richting oost-west aanlegt, krijg je een noord en een zuidzijde met een zonnige en een schaduwrijke kant.
Dat verruimt de mogelijkheden van je plantenkeuze.

Ik heb bovenop de heuvel wat jonge Bulgaarse ui (Nectaroscordum siculum), een brave hendrik en een aardbei ingeplant. En verder al mijn oudere zaad van snijsla, snijbiet e.d. als polycultuur uitgeworpen om zo de heuvel zo snel mogelijk te laten begroeien.
Dit was tot nu toe niet succesvol, (zie de recente eerste foto) het heeft de laatste maand in zuid-oost Friesland nauwelijks een millimeter geregend.

Mijn ervaring met de Hügelkultur-bakken, die ik in het voorjaar van 2015 inrichtte, zijn positief.
Niet alles wil daar goed groeien, ze staan op een schaduwrijke plek. Ook zal de schimmeldominante grond, die door het verterende hout ontstaat, bepaalde planten niet doen aanslaan. Daar wees Cin van Le fabuleux jardin mij destijds al op, ze stuurde daarover deze link
Maar de vochthuishouding is heel goed, ik hoef ze nauwelijks te besproeien.

Ik heb de heuvel nog niet afgedekt met een mulchlaag. Ik was bang dat de kleine zaadjes dan helemaal niet zouden opkomen. Wellicht is het beter, dat wel te doen als het zaad tóch niet wil opkomen, gezien de aanhoudende droogte. Dan zou ik vóórgekweekte planten tussen de mulch kunnen zetten.

Ik hoop over niet al te lange tijd een goed begroeide heuvel te laten zien.

donderdag 10 mei 2018

Begin mei: een bloesemfeest in de tuin.



Nu de opeenvolging van de bloei van de voorjaarsplanten door het warme weer zó snel is gegaan, kan ik niet nalaten om hier weer paar gedeelten van de tuin te tonen. 
Het is één groot feest buiten, waaraan ook de vogels meedoen: de zanglijster trekt zijn hele repertoire open op de hoogste conifeer.
De blauwe camassia komt nu aan het einde van zijn bloei, dit exemplaar breidt zich jaarlijks uit, andere camassia’s in de tuin zie ik merkwaardigerwijze niet of nauwelijks terug.


Van bovenaf gezien dezelfde camassia tegen de rand met knikkend parelgras (Melica nutans) en Euphorbia cyparissias. Daaronder dit leuke grasje nog eens in detail.



Wanneer ik de trap afga naar het lage deel van de tuin, zien we de schijnpapaver ( Meconopsis cambrica) achter de varens. Dit leuke papavertje gaat een tijdje de tuin domineren.


Binnen een paar dagen tijd zijn nu ook een drietal exemplaren van de Rhododendron ponticum in bloei gekomen.
De hoogste, hier afgebeeld is minstens 5 meter hoog. We genieten er al jaren van.


Van de westkant van de tuin ga ik nu naar de noordoosthoek van de tuin, waar twee soorten boshyacinten bloeien. Bovenaan deze blog een klein veldje van de fijne wilde hyacint (Hyacinthoides non-scripta) en hieronder een stukje met de wat hogere en uitbundiger bloeiende Spaanse boshyacint ( Hyacinthoides hispanica) en een detailopname.



Als ik dan tot slot nog even terugkijk vanaf de hyacinten zie ik, hoe groen de tuin al weer geworden is.