De tuin redt zichzelf en wat leeft trekt zich ver en onzichtbaar terug in krochten en gaten in takkenhopen en blad.
En de anders zo blije tuinier verlangt stiekem nu al weer naar wandelingetjes zonder jas in de tuin met een warm zonnetje in de nek...
Natuurlijk gaan we straks de terugkeer van het Licht weer vieren op de wijze, waarop onze culturele achtergrond die bepaalt. Je ontkomt er haast niet aan, de tinkelende gezelligheid enzo, enzomeer.
Natuurlijk gaan we er op bescheiden schaal aan meedoen en is het dan best wel een mooie tijd...
Maar eigenlijk bekruipt me in de decembermaand altijd weer de neiging me af te zonderen in een hutje op de hei, niets te moeten en met een goed boek in de hand zo nu en dan wat dromerig in de verten te staren...
Mijn idee, dat hutje op de hei! En wat een mooi woord is dat 'krochten'. past helemaal in de natuur zoals die nu is.
BeantwoordenVerwijderen