Pluimpapaver, een loflied.

In mijn tuin houd ik van planten, die me een beetje een oerwoudgevoel geven. Een gevoel, dat ik maar klein ben ten opzichte van de natuur. Er zijn planten met groot blad, die dat gevoel geven.

Bij voorbeeld de pluimpapaver, Macleaya cordata, behorend tot de familie van de papaverachtigen, oorspronkelijk afkomstig uit Oost-Azië. Maar al jarenlang volledig ingeburgerd in onze streken en daar bemind of gehaat.

Een interessante plant dus.

Het is geen plant voor een kleine tuin, of je moet een hoek willen reserveren voor een groots effekt. En twee of drie Macleaya's is geen Macleaya. Het moet een groepje worden.

De plant heeft prachtig, groot, blauwgrijs blad en bloeit vanaf midden juli met witte pluimen, die langzamerhand okerachtig verkleuren. Pas na de eerste nachtvorsten stort de plant volledig is en wacht ondergronds tot het voorjaar. Dan komen de vorstgevoelige scheuten weer te voorschijn. Ik doe geen moeite ze dan te beschermen, ze zijn sterk genoeg om zich te redden en de groep Macleaya's zal zich toch eerder uitbreiden dan teruglopen. En dat maakt meteen, dat hij gehaat wordt door mensen, die slechts een bepaald plekje voor hem in gedachten hadden.

Natuurlijk heb ik dat ook wel, en ik beteugel hem door gewoon de scheuten uit de grond te trekken, waar ik hem niet wil hebben. Maar ik vind een aantal groepen achterin de tuin prachtig. 

De plant scheidt bij verwonding trouwens een oranjeachtig melksap uit, dat giftig is. Handschoenen aan dus en de kinderen in de gaten houden en/of inlichten.

Er wordt gezegd dat ze van kalkrijke grond houden. Ik denk dat ze tolerant zijn voor alle gronden, want op mijn zurige grond doen ze het prima. Van grote droogte houden ze niet en ook niet van diepe schaduw.

Bij kwekers zijn ook andere variëteiten te koop, waarvan sommigen wat minder woekeren.

En op dit moment ziet de groep er vanuit mijn keukenraam uit als hieronder.