Planten in de war.

Een week geleden kon je nog in zomerkleding op het terras zitten, het was ook hier in het noorden boven de 20 graden. Pas nu krijgen we langzamerhand temperaturen die meer bij de tijd van het jaar passen.

Niet alleen wijzelf en allerlei dieren, ook een aantal planten zijn in de war.

Veel planten meenden dat er een nieuw seizoen was aangebroken en begonnen te kiemen, of weer te bloeien.

Het meest vreemde voorbeeld zie ik hier bij mijn mini blauwe bes in pot: herfstkleuren en nieuwe bloesem aan één en dezelfde plant:

Ook een doordragende aardbei in de volle grond denkt absoluut dat het voorjaar is aangebroken, dit is toch niet te geloven: royaal bloesem en vruchten:

Zou zo’n plant zichzelf niet volledig uitputten? Zouden zulke vergis-bloeiers volgend jaar nog sterk genoeg zijn?

Tenslotte bloeit aan de zuidzijde van het huis een laag blijvende vlinderstruik nog royaal. Vorige week zag ik er nog een atalanta op vliegen.

Vreemd allemaal. 

En nog steeds is het veel te droog in de tuin. Onze sloot staat droog. Ik loop nog steeds mijn potplanten te begieten. De metershoge rhododendron laat het blad weer hangen.

Als het waar is, wat sommige meteorologen zeggen, dat er een grote kans is op nog zo’n droge en warme zomer het volgende jaar: hoeveel bomen en struiken zullen dit gaan overleven?

Zal er deze winter voldoende neerslag vallen om de lage grondwaterstand weer op peil te brengen?

Veel vragen hebben we na dit uitzonderlijke jaar.

Dat de hoofdzakelijk door menselijke activiteiten veroorzaakte klimaatverandering een rol speelt is onomstreden. Maar de korte tijd ( enige decennia) waarin zich de temperatuurstijging afspeelt is, afgezet op de tijdschaal van de geschiedenis van de aarde, zeer verontrustend.

Nog bloeiend in de herfstzon.

Nu dat prachtige, lage, gouden herfstlicht over de laatste bloeiende planten heen strijkt, ga ik mij toch verzoenen met dit seizoen.

We worden verwend met een aantal zonnige, warme dagen en dat maakt het afscheid van deze bijzondere zomer wat makkelijker.

Mijn twee meter hoge Fuchsia magellanica var. Molinea was na de late stevige vorstperiode in het vroege voorjaar bovengronds afgestorven. Vandaar dat de plant zich moest herstellen en de bloei pas na de langdurige droogteperiode goed op gang kwam: zie bovenste foto.

De Geranium “rozanne”is de laatste jaren heel populair, omdat ze intens blauw bloeit vanaf mei tot november. De plant hoeft niet teruggesnoeid worden, ze bloeit maar door. Ze blijft ook wat losser, wanneer je de plant niet terugknipt. Trekt ook bijen aan, zie hieronder:

De Persicaria’s zijn nog steeds erg mooi, het lijkt wel alsof ze er na de langverwachte regens pas echt plezier in kregen. Dat zie je trouwens bij veel meer planten na de langdurige droogteperiode: het lijkt wel of ze denken dat er een nieuw seizoen is begonnen.

Hieronder Persicaria amplexicaulis:

En de zich steeds meer uitbreidende groep Persicaria amplexicaulis”Pink Mist”, op de voorgrond de uitgebloeide bloeiwijzen van de Acanthus. Beide planten hebben de droogte zeer goed doorstaan:

En eindelijk lijken de donkerrode knotjes van de Sanguisorba officinalis bij mij aan te slaan. Hopelijk breiden ze zich de komende jaren flink uit, Ik vind ze prachtig:

Een andere witte Sanguisorba soort geeft me ook altijd veel kijkplezier, de Sanguisorba canadensis:

En tenslotte de bessen van Cotoneaster horizontalis, de dwergmispel, die dit jaar wel uitzonderlijk rijk draagt: