Mijn rode Camellia rehabiliteert zich.

Na 10 jaar heb ik eindelijk zo'n twintig, meest gave, prachtige bloemen in mijn rode camellia.

Met deze plant heb ik eigenlijk een haat-liefde verhouding.

Ik heb hem 10 jaar geleden gekregen in een pot. Ik plantte hem op een plek, waar hij redelijk veel zon kreeg. Dat had tot gevolg dat het blad lelijk werd en dat de weinige knoppen nauwelijks open gingen. Dat was dus een foute plek.

Daarbij kwam dat ik de dieprode kleur als een storend element tussen de subtiele kleuren in de vroege voorjaarstuin zag.

Tja, wat doe je dan. Planten wegdoen gaat tegen mijn principes in, dus verplantte ik hem na twee jaar kwijnen, waarbij ik nog eens goed naar zijn wensen keek. De Camellia komt uit hooggelegen gebieden in Oost-Azië, waar een hoge luchtvochtigheid heerst. Hij vraagt een losse, met blad bedekte, humusrijke grond.

Felle zon wordt niet goed verdragen.

In de buurtuinen staan Camellia's op het oosten. Ze krijgen langdurig ochtendzon, maar ook de koude, uitdrogende oostenwind. Ze zitten vol knoppen, maar het blad ziet er niet zo mooi uit en de bloemen raken snel gesmet langs de randen.

Ik verplantte de Camellia destijds naar de struikenrand aan de westkant van de tuin tussen de hoge Aucuba japonica en de Rhododendron.

links de Aucuba jap. en rechts de Rhododenron

Daar krijgt hij eigenlijk alleen de vroege ochtendzon, en de grond is er luchtig en zuur, en mesten doe ik niet.

Hij kreeg er geleidelijk aan prachtig, glanzend, diepgroen blad. Maar de bloei van de inmiddels manshoge plant bleef zeer bescheiden: één tot drie bloemen.

Vorig jaar las ik ergens dat de plant, om te kunnen bloeien, in het vroege voorjaar veel licht nodig heeft. Ik zag dat takken van de Aucuba hem te veel in de schaduw hadden gezet. Ik heb deze takken weggesnoeid en ik zorgde er vanaf dat moment voor dat de Camellia goed in het licht bleef staan.

Dit jaar word ik beloond met een rijke bloei.

Met de prachtige, dieprode kleur heb ik me inmiddels verzoend: op deze plek stoort het niet, het geeft zelfs een dankbare "pep" in het vroege, kille voorjaar.