Mijn top 5 mooiste bladvormen in de tuin.

Voordat de droogte ook hier op de veengrond écht gaat toeslaan ben ik de tuin doorgelopen om de mooiste bladeren te fotograferen: mijn top 5.

Voorop gaat het schitterende grijsgroene blad van de pluimpapaver( Macleaya cordata):

Men durft de soms manshoge overblijvende plant vaak niet aan te planten omdat hij zou woekeren. Hier blijft het groepje (zie eerste foto bovenaan) goed zijn plaats kennen. Tot nu toe doorstaan ze de droogte goed zonder bijsproeien.

Sproeien doe ik alleen bij mijn potplanten en bij sommige zielige gevallen, waarvan ik het verdorren écht niet kan aanzien. Pas vanaf nu hoort daar ook mijn tweede favoriet bij: 

de fluweelhortensia ( Hydrangea aspera):

De plant gedijt het best in halfschaduw, kan wel 2,5 meter hoog worden en is redelijk droogte resistent. Dat kun wel zien aan het mooie, grote, behaarde fluweelachtige blad.

Ik vind het een soort oerplant en als de grote grijsachtig paarse bloemen zich gaan ontwikkelen is het een aandachttrekker.

Op de derde plaats het bijzondere blad van de Ginkgo biloba, een sterke boom die wordt beschouwd als een levend fossiel, omdat hij verwant is aan een van de oudste boomsoorten die leefden in de tijd van de dinosauriërs. De boom is geen loofboom en geen naaldboom, maar zit er tussenin. Kijk maar eens naar het bijzonder gevormde blad:

De boom kan zeer groot worden, wordt geregeld door gemeentes aangeplant omdat hij tolerant is voor stedelijke omstandigheden. Ik heb hem al jaren in een grotere pot, waarin ik hem als een soort bonsai vertroetel.

Als vierde komt het prachtige, grote blad van een Rodgersia. De plant staat er al een jaar of vier, maar komt heel langzaam aan de groei. Voor het eerst heeft hij dit jaar vier bladeren. Hij mag om mij wel wat hoger worden:

Als vijfde noem ik de mooie, stevige, niervormige bladeren van de Chinese Judasboom (Cercis chinensis "Avondale"). Een langzaam groeiende heester die roodpaars bloeit op het naakte hout in het vroege voorjaar.

De warme herfst van het vorige jaar had hem in de war gebracht. Hij vergat de herfstkleur aan te nemen en begon alvast te bloeien.

Van de schrik was er dit vroege voorjaar maar een beperkte bloei. Ook was er enige topschade door de late vorst. De plant heeft zich gelukkig goed hersteld, hij zit weer prachtig in het blad:

Iedere tuinliefhebber kijkt met angst en beven naar de planten. Ook al sproeide je de afgelopen jaren zelden, zodat je planten niet verwend zijn en diep zijn gaan wortelen, er ontstaan nu wel problemen. Wie op zandgrond en op klei tuiniert, ziet de planten uitdrogen.

Op veengrond heb je baat bij de sponswerking van het veen, waardoor de grond lang het vocht vasthoudt. Ik merk dat hier goed, een aantal planten gaan nu pas kwijnen.

Als het langer duurt laten de planten het blad vallen en gaan al in de herfststand. Om zichzelf te redden. Dat is geen fijn gezicht voor de tuinier.

Toch maar terughoudend en uiterst selectief sproeien en je grond zoveel mogelijk bedekt houden (mulchen), zodat er minimaal verdamping optreedt.