Een innemend grasje: knikkend parelgras.

Al gedurende een paar weken is in onze tuin het knikkend parelgras ( Melica nutans) een innemende verschijning in de dubbele zin van het woord.

Het is een schitterend grasje, de bloeiwijze is als pareltjes, die lijken te sidderen bij een beetje wind.

De bloeiende stengeltjes maken een bijzonder sierlijk, buigend gebaar. Het grasje combineert in onze tuin erg mooi met de cypreswolfsmelk ( Euphorbia cyparissias), ik heb deze combinatie niet zelf bedacht: het is zo gekomen.

Tot vorig jaar wiedde ik zowel het parelgras als de uitlopers van de wolfsmelk op deze plek weg; beide planten kunnen zich flink uitbreiden met ondergrondse uitlopers. Maar het werd duidelijk dat de cypreswolfsmelk én het grasje vonden dat ze op dit plekje thuishoorden. En tot mijn verrassing heb ik dit jaar een topcombinatie.

Ook op andere plaatsen in de tuin heeft het knikkend parelgras zich uitgezaaid, óók op plaatsen waar ik dat nu niet zo waarderen kan. De wolfsmelk kent hier toch veel meer zijn plaats.

En dat is dan het enige nadeel van dit gras: het heeft woekerneigingen, het neemt met graagte delen tuin in, het is hier op een aantal plaatsen té innemend.

Dat gaat via uitzaai en via ondergrondse uitlopertjes.

Het is met meer planten zo: in hun massaliteit schuilt een grote esthetische waarde, daarnaast kan de massaliteit ook probleempjes geven. En dat zijn dan slechts problemen voor de tuinier, want die zal dan willen gaan wieden. En wieden is werken en de echte liefhebber van een wildere tuin beperkt dit soort arbeid tot het uiterste.

Ten aanzien van dit aardige grasje ben ik dus duidelijk ambivalent.

Met de sierlijk over de paadjes overhangende aartjes roept het bij mij bovendien nog een ongewenste fantasie op: op elke halmpje zit een teekje op mij te wachten. 

Dit is geen onzin, want ik heb gisteren al weer het vierde teekje van dit seizoen uit mijn vel moeten plukken. En waar houden deze beestjes zich w.s. voornamelijk op? Op de grashalmpjes. 

Dus pak ik regelmatig de heggenschaar om de paadjes van overhangende grasjes en andere uitlopers te ontdoen.

Tja. Er is voor de ontmoedigde liefhebber wellicht een alternatief. Kwekers bieden het neefje van dit grasje aan: het inheemse eenbloemige parelgras, de Melica uniflora. Dit gras vormt meer pollen en de parelachtige bloeiwijze is veel bescheidener:

Hier beneden:  een grashalm van het knikkend parelgras (boven) en daaronder die van het eenbloemig parelgras: 

Knikkend parelgras: 

Eenbloemig parelgras:

De eenbloemige is dus een wat stijver gras en de mooie sierlijke buiging van de aren ontbreekt. Dit gras zaait zich hier niet uit en er zijn geen uitlopers.

Dan kies ik tóch liever voor de stoutere neefje, de schitterend bloeiende knikkende “nutans”, die zo bijzonder mooi het avondlicht kan vangen.