Stagneren in het Covidium.

Nu we allen verplicht smetvrees hebben én paranoïde reageren op de medemens die ons te na komt én we op z’n tijd ook nog eens hypochondrische trekjes vertonen, zie je de tot huisarrest veroordeelde mensen daar heel verschillend op reageren.

Met bewondering kijk ik naar diegenen, die hun onrust sublimeren met een onvoorstelbare dadendrang: ze ruimen hun huis op, restylen hun interieur na getimmerd, gezaagd, gespijkerd en geverfd te hebben.

Dán diegenen, die dat wel willen, maar die elke dag weer blijven hangen voor de drempel van hun innerlijke blokkade.

Tot die laatste categorie behoor ik.

De verfkrabber ligt al anderhalve maand klaar om de bladders van de binnenkozijnen te krabben, ze netjes te schuren, te gronden en daarna fantastisch strak in de lak te zetten.

Eén keertje heb ik gekrabd, een beetje geschuurd en een tikje gegrond. Je ziet de bladders er dan ook nog doorheen.

Huis poetsen? Kom op: als ik maar door de ramen kan kijken naar het ontluikende voorjaar. Die zijn dus – zij het niet streeploos - gezeemd:

Schilderen en tekenen op mijn kamertje? Plotselinge vrees voor het witte vlak.

Krant lezen? Te veel.

Nieuws checken op de smartphone? Steeds minder.

De boze buitenwereld in? Nog lang niet.

Potgrond kopen? Online bestellen en op een pallet tot aan de schuur laten bezorgen.

Plantjes zaaien, verspenen, verpotten? Ja, heerlijk, uren lang.

Scharrelen in de tuin, de planten bekijken, luisteren naar de vogels, insecten voorbij zien zoeven, het oranjetipje voorbij zien fladderen: heerlijk, de tuin is een zegen.

Waardplanten van het oranjetipje, witte tweejarige judaspenning en de vaste judaspenning: 

  

En ‘s avonds, toch fysiek moe, dat mooie boek van de stapel pakken en nog een uurtje lezen.

En ‘s nachts vooral niet op het verkeerde uur wakker worden en gaan bedenken wat er van de tuin, de bonsai’s en de poezen moet worden als het virus ons serieus te pakken krijgt.