Moois in de tuin.

Een geluk bij een ongeluk is, dat we deze corona-ellende meemaken in de tijd, dat het voorjaar aan het doorbreken is. Elke dag meer licht, uitbottend groen, vrolijke vogelgeluidjes, straks hopelijk comfortabeler temperaturen: de natuur geeft ons troost en afleiding.

Mijn man en ik komen vrijwel niet meer verder dan huis en tuin: we hebben beiden bronchiale problemen in onze voorgeschiedenis en het virus houdt van onze leeftijdscategorie.

Met enig online-strategisch beleid lukt het om de boodschappen aan huis bezorgd te krijgen.

Met soms enige moeite lukte het de afgelopen dagen om de mannen, die de glasvezelkabel van de KPN langs ons huis aan het aanleggen zijn, op anderhalve meter afstand te houden.

Over een paar dagen moeten ze de kabel naar ons huis toe zien te krijgen. Dan schieten ze de kabel ondergronds door een stuk voortuin naar de vastgesteld plaats vlak bij ons huis.

En dat kan ik er nu eigenlijk niet bij hebben, wie aan mijn tuin komt, komt aan mij ; – )

De vage ongerustheid tot de coronadoelgroep te behoren en zorgen om je geliefden kost toch energie.

Wat voorheen “smetvrees” werd genoemd, wordt nu geacht tot je normale gedrag te behoren. Hoe lang blijft het virus op papier, karton, plastic, metaal zitten? Moet ik daar ook al rekening mee houden of draaf ik dan door in het nu voorgeschreven "neurotische" handelen?

Het geïsoleerd zijn op zich kost ons niet zoveel moeite, al zou je je familie en vrienden weer graag lijfelijk zien. We zijn altijd al huismussen geweest en vermaken ons uitstekend in en om huis.

Als tegenwicht voor de permanente stroom van verontrustend nieuws probeer ik goede boeken te lezen, het schilderen weer op te pakken, mooie dingen te bekijken, online en vooral ook in de tuin.

Daar is nu veel te zien, het mooiste toon ik hieronder.

De beeldschone donkerpaarse bloempjes van de Akebia trifoliata, een vroegbloeiende klimplant die tegen de pergola tussen de klimop groeit,  zijn vooral prachtig bij zonlicht:

 Mijn volgende favoriet is een in de herfst geplant bolgewas, een witte hondstand (Erythronium "White Beauty"):

 In mijn nieuwe bosje bloeit het groepje nu al prachtig met wondermooie bloemen:

Mijn sterke gele hondstand (Erythronium Pagoda), die op een andere plaats al jaren terugkomt, staat nog in de knop.

De Corydalis (helmbloem) zaait zich overal in de tuin royaal uit, een prachtig stinzeplantje:

 De schattige, kleine scilla'tjes zijn helaas maar schaars in de tuin aanwezig:

 Datzelfde geldt voor de bosanemoontjes. Die lijken te verdwijnen op de plaatsen, waar ik de wortelstokjes ooit heb geplant. Toch heb ik honderd exemplaren in het nieuwe bosje gezet in de afgelopen herfst. Daarvan zie ik nu slechts op enkele plaatsen het blad. Hopelijk slaan ze later toch aan.

 De elfenbloem lijkt ook maar op één plaats goed te gedijen:

Het zelfde geldt voort het lenteklokje (Leucojum vernum), slechts één steeds terugkerend exemplaar:

De mahonia bloeit al langer met een heerlijk geurende bloem:

Maar het speenkruid geeft een vrolijk geel tapijt door een groot deel van de tuin:

 Tot slot de vroege, miskende nectarleverancier voor vroege hommels en bijen, de paardenbloem. Ik ga ze steeds meer waarderen:

 Van harte hoop ik dat jullie gezond blijven!