Rijp in november.

Deze maand november zijn er al 12 vorstdagen gemeten in de Bilt. Dat betekent dat er, zeker hier in het noorden van het land, al heel wat koude dagen en vooral nachten zijn geweest.

De nacht van maandag 28 op dinsdag 29 november leverde matige vorst op. Gisterenochtend lag er bovendien een lichte, maar zeer fotogenieke rijplaag over de beplanting zodat een wandeling door de tuin een aantal mooie plaatjes opleverde.

Vooral grassen tonen hun  schoonheid, Hieronder het vedergras.  

Gedurende alle seizoenen heeft de cypreswolfsmelk iets te bieden. De gele herfstverkleuring is zeer aantrekkelijk:

Het is maar goed, dat ik de vorige maand mijn boompjes in pot ( bonsai's en potentiële bonsai's) voor een groot deel heb ingegraven:

Dicht bij de grond lijken de lage plantjes wel kunstwerkjes:

Er zijn aardige doorkijkjes, zowel wat lager:

Als wat hoger: de pluizen van de Clematis vitalba op de schutting:

Ik ben benieuwd wat de komende winter nog voor ons in petto heeft!

De verborgen wildernis in mijn tuin (7).

Regelmatig laat ik delen van onze tuin zien, waarbij ik de beleving wil oproepen van een stukje wilde natuur. De laatste keer was dat half september. Nu is de herfst haast ten einde.

Als alle blad gevallen is en de bovengrondse delen van de planten verdord, dan doet elke tuin, die niet angstvallig opgeruimd wordt, wild aan.

De betrekkelijke chaos, die je dan ziet, vind ik weldadig. Het hoort gewoon zo in dit seizoen, je voelt je een toeschouwer van een stukje natuur, als je nu naar de tuin kijkt.

De paden, de structuren van de tuin verdwijnen nagenoeg onder flinke lagen blad en afgevallen naalden. 

De storm, die op het moment ook hier in Zuid Oost Friesland aan het aantrekken is, zal wel weer een en ander wegvegen. Het meeste blijft liggen, beschermt als een natuurlijke deken de bodem, en wat daarin leeft. Het vergaat ter plaatse en levert ons de beste natuurlijke compost, zonder dat we er ook maar één vinger naar uit hoeven te steken.

Een zekere chaostolerantie is het enige, dat van ons gevraagd wordt.

Elke keer, als ik met mijn fototoestel de tuin in loop, ben ik weer onder de indruk van de werking van het licht. De grootste wildernis van plantendelen kan, mits goed door de zon belicht, een prachtig schouwspel bieden.

En dicht bij de grond kan een klein blaadje, door de zon beschenen, een wondermooi effect geven.

Komt dat wel goed?

Vandaag ben ik ongerust. Hoe moet dat nou met onze wereld? Komt dat wel goed?

Zijn het wel de besten, die boven komen drijven om ons te leiden? Werkt onze democratie wel goed?

Kunnen we ons toevertrouwen aan mensen met een persoonlijkheidsstoornis?

Hoe moet dat met de klimaatsverandering? En de conflicten in deze wereld?

Hoe zal het leven zijn voor onze kinderen en kleinkinderen?

Zoals zo velen was ik vanmorgen vroeg op.

Ik voelde de behoefte om verval in beeld te brengen.

Dit is een blog over onze tuin, over planten en natuur. Een tuin heb ik om me in terug te trekken, een rustige, veilige plek, waar ik schoonheid ervaar, maar ook verval. Het verval, dat bij de natuur hoort. Dat verval kan me wel eens enigszins bedrukken, maar dat is melancholie. Daar zit een zekere troost in. Ook ikzelf zal ooit weer opgenomen worden in de natuur.

In het bloggen trek ik mij dus ook eigenlijk ook terug op een rustige, veilige plek, weg van de buitenwereld.

Daarom laat ik de rest van het buiten- en binnengebeuren hierbij minimaal toe. Dat is een bewuste keuze.

Maar we zijn toch gehouden er het beste van te maken, met respect voor alle leven.

Het kost me vandaag moeite om de hoop vast te houden, dat het goed komt.

Ons enige houvast is hoop. Het is ook onze drijfveer om de dingen te doen, die we gehouden zijn om te doen. Elk naar zijn eigen kunnen.

“Il faut cultiver notre jardin” (Voltaire):

“We moeten onze tuin cultiveren”.

Het woord tuin kun je zeer ruim opvatten, zoals Voltaire ook bedoelde.

Onze kleurende Metasequoia’s.

Sommige bomen verkleuren deze herfst wel uitzonderlijk mooi.

In onze tuin vallen vooral de twee grote Metasequoia’s op. 

Ze maken niet alle jaren zo’n mooie, tegen het roodbruin aanliggende herfstkleur aan. In sommige jaren blijft de kleur beperkt tot oker-bruin.

Na het verkleuren vallen de naalden al snel massaal af, vooral wanneer er wat meer wind opsteekt.

De Metasequoia glyptostroboides ofwel watercypres is een boom, waarvan men tot in de jaren veertig van de vorige eeuw dacht , dat hij was uitgestorven. Het is dus eigenlijk een levend fossiel.

Hij is, net als de larix, een bladverliezende naaldboom.

In een eerdere post schreef ik meer over deze bijzondere boom, die erg groot kan worden en dus niet geschikt is voor een kleine tuin.

Ik laat jullie meegenieten van de kleur, die het mooist is, wanneer het zonlicht erdoorheen speelt.

Vanuit ons raam aan de westkant zien we nu dit:

(de kleine boom rechtsvoor is een Larix in pot, die geel aan het verkleuren is)

Vanuit ons keukenraam aan de noordkant zien we de boom prachtig belicht tegen een donkere opkomende buitenlucht: