De verborgen wildernis in mijn tuin (7).

Regelmatig laat ik delen van onze tuin zien, waarbij ik de beleving wil oproepen van een stukje wilde natuur. De laatste keer was dat half september. Nu is de herfst haast ten einde.

Als alle blad gevallen is en de bovengrondse delen van de planten verdord, dan doet elke tuin, die niet angstvallig opgeruimd wordt, wild aan.

De betrekkelijke chaos, die je dan ziet, vind ik weldadig. Het hoort gewoon zo in dit seizoen, je voelt je een toeschouwer van een stukje natuur, als je nu naar de tuin kijkt.

De paden, de structuren van de tuin verdwijnen nagenoeg onder flinke lagen blad en afgevallen naalden. 

De storm, die op het moment ook hier in Zuid Oost Friesland aan het aantrekken is, zal wel weer een en ander wegvegen. Het meeste blijft liggen, beschermt als een natuurlijke deken de bodem, en wat daarin leeft. Het vergaat ter plaatse en levert ons de beste natuurlijke compost, zonder dat we er ook maar één vinger naar uit hoeven te steken.

Een zekere chaostolerantie is het enige, dat van ons gevraagd wordt.

Elke keer, als ik met mijn fototoestel de tuin in loop, ben ik weer onder de indruk van de werking van het licht. De grootste wildernis van plantendelen kan, mits goed door de zon belicht, een prachtig schouwspel bieden.

En dicht bij de grond kan een klein blaadje, door de zon beschenen, een wondermooi effect geven.