Stevige wind en oude bomen: daar gaat verdriet van komen.

De extreme droogte van de vorige zomer heeft iets met de wortels van de wel 15 meter hoge coniferen in onze tuin gedaan. De sloot viel droog, het veenpakket droogde uit en klonk wat in, kennelijk hadden de met vocht verwende wortels toch moeite om een stevige grip op de grond te houden.

De laatste twee weken werden gekenmerkt door flinke regens en stormachtig weer met harde windstoten.

Op zaterdag 9 maart constateerde onze dochter, tijdens een rondje door de tuin, dat de grond naast de hoogste coniferen zichtbaar omhoog ging op het ritme van de windstoten. Bij nadere inspectie zagen we hetzelfde naast de grootste coniferengroep.

Onze snel geraadpleegde hovenier vond de situatie ook zorgelijk en adviseerde alle coniferen, in totaal 14 stammen, windvangers waarvan de kruinen een sterke samenhang hadden, te laten omzagen. Een enkeling handhaven was niet aan te raden vanwege deze windvang.

Nu gaf deze groep coniferen ( Chamaecyparis lawsoniana) onze tuin aan de lange westzijde onze privacy, nog meer dan de loofbomen, die in augustus al omvielen door de storm.

Het gaf de tuin het aanzien van de bosrand met hoge bomen.

Vanaf het moment, dat we in dit huis kwamen wonen, nu 23 jaar geleden, vond ik deze hoge coniferen daarom één van de grote charmes van deze tuin.

We moesten dus wel even iets verwerken.

Afgelopen donderdag en vrijdag zijn de bomen gekapt. 

De leeftijd bleek, na telling van de jaarringen, 35 jaar te zijn.

Een compleet jaararchief, dat iets zegt over goede en slechte jaren qua water en voedingsstoffen: 

Wat een desolaat gezicht, we kijken nu uit op de huizen van de straat achter ons:

Een tuin suggereert voor mij een gevoel, een stuk verbeelding. Dit gedeelte benaderde dus een wilde bosrand. Huizen waren niet te zien, alleen groen en lucht:

Na de stormschade van het vorige jaar zagen we dit eerlijk gezegd al wel een beetje aankomen.

Vanaf dat moment was ik al in gedachten bezig met een “plan B”.

Hoe kon je zorgen dat je zo snel mogelijk weer zichtdichtheid kon krijgen?

De enige optie leek me het plaatsen van zo hoog mogelijke betongaasschermen op palen, meteen bekleed met heidematten ( mooie donkerbruine kleur). De klimop en andere klimmers kunnen dan rustig het scherm gaan dichtgroeien, tegen die tijd zullen de heidematten zo ongeveer verteerd zijn.

Onze hovenier heeft meegedacht over dit plan en zal dit binnenkort gaan realiseren.

Het kale stuk tussen de vijver en de schermen kan dan een bosje worden met struiken, die uitermate aantrekkelijk zijn voor insecten en vogels. Een boomhoogte van 15 meter gaan wij niet meer meemaken, ik mik op struikgewas van uiteindelijk zo’n 5 meter hoog.

In de regen stonden we gisterenmorgen al met mijn wensenlijstje al bij kweker Arborealis:

Vuilboom of spork (Frangula alnus, oude naam: Rhamnus frangula)

Krent ( Amelanchier lamarckii)

Amandelwilg (Salix triandra “semperflorens”)

We gingen naar huis met mooie planten, heuphoogte in een flinke pot.

Die staan alvast te wachten tot de schermen zijn aangebracht.

In mijn verbeelding moet ik de oude bosrand loslaten. Ik heb er meer dan 20 jaar van kunnen genieten.

Nu zie ik in mijn verbeelding een jong en wild struikgewas, een kleine oase achter de vijver voor insecten en vogels en wat al niet meer.