Mijn stukje bos half jaar na aanplant.

Na de kaalslag door stormschade in maart heeft de nieuwe aanplant zich beter ontwikkeld dan ik durfde te hopen. Ondanks de droogte en de twee hittegolven. Uiteraard met enige watergiften; die ondersteuning had de jonge aanplant absoluut nodig.

Op de bovenste foto zie je hoe het betreffende stuk er nu uitziet.

Hieronder hoe het was eind maart.

De schermen beginnen steeds verder begroeid te raken met de goed aangeslagen klimop. De twee heuphoog aangeplante wilde wingerdplanten hebben nota bene de top van de schermen al bereikt.

Aaanvankelijk had ik slechts drie boompjes ingeplant: een vuilboom, een krentenboompje en een amandelwilg. 

Situatie half september:

Dat lijkt veel dichter ingeplant en dat kwam zo:

Een vriend adviseerde mij in april om een aantal van mijn jonge bomen in pot uit te planten.

Al jaren lang kan ik een mooie zaailing van een boompje, die ik aantref in de tuin, niet zo maar uitrukken. Ik zet ze in een pot, wellicht om er een bonsai van te maken, en zo kreeg ik een hele verzameling potentiële bonsais, die nooit bonsai gaan worden.

Daarnaast las ik over de principes van het zogenaamde “Tiny Forest” , waarbij men op een stuk goed voorbereide grond jonge inheemse bomen en struiken zeer dicht inplant ( 3 stuks per m2). Er worden ook in Nederland een aantal proeven mee gedaan.

Mijn stukje grond is eigenlijk veel te klein, maar het principe kan ik volgen: de bedoeling is een klein stukje nagenoeg onbetreden wildernis te creëren, waar de natuur zijn gang kan gaan.

Voorheen betrad ik dit stuk ook vrijwel nooit, maar het was er nauwelijks begroeid vanwege de hoge coniferen, die er stonden. Nu er zich een loofbosje mag ontwikkelen, wordt het vrijwel zeker boeiender dan het was. De bodem was er al los, en na het kappen hebben we de strooisellaag intact gelaten, zodat er een mooie uitgangssituatie was.

In april plantte ik daar dus nog uit eigen voorraad twee veldesdoorns en een rode noorse esdoorn en als onderbegroeiing wat varens en wat elfenbloemen.

De meeste boompjes zijn minstens een meter gegroeid. De amandelwilg, die maanden achter elkaar bloeit en zo veel insekten trekt, is nu al drie meter hoog: een aanwinst.

Het krentenboompje kwijnt jammer genoeg.

In maart had ik veel moeite met de twee schuine stutpalen van de schermen. Die moesten zo snel mogelijk begroeid raken, want een schuine stutpaal hoort niet in een wild bosje.

Ik bestelde twee planten Kaukasische spinazie en een bospinda ( bij “Den Oude Kastanje” in België). En ja, die Kaukasische spinazie ging als een speer aan de zonniger kant: 

Minder hard in de schaduw: 

En die bospinda kwam wat later in het jaar van start, en hoe! Hij overwoekerde de Kaukasische spinazie aan de zonkant haast. Ideaal dus voor de wilde camouflage.

Kortom, ik heb me helemaal verzoend met de nieuwe situatie, en ik heb nog niet eens de andere kaalslagplekken laten zien. Daar ben ik tot mijn tevredenheid ook wilde bosschages aan het maken, het kan me niet wild genoeg worden!