Wat ging mis: in memoriam mijn Metasequoia.

Drie jaar geleden schreef ik al over het leed, dat onze Metasequoia was overkomen.

Na een zomerstorm in 2017 verloor de boom één van zijn twee, naar bleek toch al zwakke, toppen. Ingrijpen was onontkoombaar.

Maar: de ingreep door de hovenier in januari 2018, het kandelaberen, was achteraf gezien veel te zwaar en de daarna invallende vorst belastte de boom extra. De boom liep traag uit, en de groei aan de oostkant was minimaal. De daarop volgende zeer hete en droge zomer deed de boom geen goed, ondanks extra watergiften.

In 2019 liep de boom nog uit aan de westzijde, de oostzijde liet het al afweten. Met al weer een extreem droge en hete zomer had de boom geen kans meer.

De laatste lichte uitloop aan een paar hoge takken vond in het voorjaar van 2020 plaats, na een paar maanden verdroogden de naalden al.

De boom is zo’n twintig jaren oud geworden, dat betekent dat hij zeer jong is gestorven. Metasequoia’s kunnen 600 jaar oud worden.

De boom in de herfst van 2016:

Het kappen van de boom:

Wat ging mis?

In de eerste plaats heeft een Metasequoia (moerascypres) vocht nodig. Een droge standplaats is niet geschikt.

Onze tuin ligt op een veenpakket, houdt dus relatief goed vocht vast, twintig jaar geleden leek er niets op tegen de boom op die plek te planten.

Maar sindsdien deed de klimaatsverandering zich voelen. Na de afgelopen drie hete en droge zomers is het veenpakket ingeklonken, onze bestrating is verzakt, de grond rondom ons huis daalde zichtbaar enkele centimeters. Gelukkig staat het huis op betonnen palen op het onderliggende zand, het huis zal niet verzakken naar we aannemen.

Aan de westkant van het huis hebben we op dieperliggende grond ook een Metasequoia, die duidelijk minder vochtgebrek heeft dan zijn onfortuinlijke soortgenoot. Hoewel ook deze na de vorige hittegolf naalden afstootte.

In de tweede plaats heeft de boom begin maart 2005, toen we uitzonderlijke sneeuwval en zeer strenge vorst te verduren hadden, zware vorstschade opgelopen waardoor de top afstierf. Hieronder rechtsboven in de hoek een glimp van de boom.

Er kwamen twee toppen voor in de plaats, die jaren later niet goed verankerd bleken door een vochtig gat met rot. Dat veroorzaakte de breuk tijdens de zomerstorm in 2017.

En zouden de sloopwerkzaamheden van het schattige eekhoorntje in de winter van 2014 / 2015 de boom nog geplaagd hebben? Een Metasequoia moet heel wat kunnen hebben, vanwege zijn dikke schors.

In de laatste plaats zou ik welke boom dan ook NOOIT meer zo maar laten kandelaberen. Daar heb ik bepaald een trauma aan overgehouden. Voor een boom betekent dit sterk terugsnoeien van alle hoofdtakken een amputatie!

Zelfs als voorgesteld wordt een Taxus flink terug te nemen (die kan er zeker tegen) vraag ik om terughoudendheid.

Achteraf zeggen de mannen van de hovenier, met wie ik zeer goede ervaringen heb, dat het niet goed is geweest zo sterk in te grijpen, en dat de stevige vorst en de droogte erna de boom fataal is geworden.

Ze beweren stellig dat ze veel Metasequoia’s met goed gevolg hebben gekandelaberd.

Maar in mijn tuin wil ik dat woord niet meer horen.

We hebben ervoor gekozen om niet de hele stam weg te halen, een ruime 2 meter mag blijven staan en verder met klimop overgroeien. De grote stamdelen liggen op een plek, waar ze mogen vergaan.

De les is dat je bij de aanschaf van elke boom goed moet nadenken over de eisen die hij stelt, is je grondsoort passend en kan deze aan de vochtbehoefte voldoen. Is hij later niet te groot voor je tuin enz. De klimaatverandering moeten we nu bij onze overwegingen meenemen.

Het is erg jammer, dat deze prachtige boom het niet heeft gehaald.

Ik mis hem echt op die plek, al ben ik blij dat ik nog een vitaal exemplaar aan de andere kant van het huis heb staan. Hopelijk gaat deze het volhouden!