Japanse wijnbes: gemakkelijk en lekker.

Een week lang eten we nu elke avond een leuke hoeveelheid bessen van de Japanse wijnbes (Rubus phoenicolasius). Van alle bessen, die ik tot nu toe probeerde te laten groeien, zijn dit wel de gemakkelijkste en de lekkerste en je vindt ze niet in de winkel.

Jaren geleden plantte ik een stek aan de binnenkant van onze schutting. Deze lag toen nog aardig in de zon, waardoor de opbrengst na een paar jaar goed was. Geleidelijk werd deze plek te donker, waardoor de plant besloot zich via uitlopers naar de zonnigste kant van de schutting te begeven, waar hij nu gedijt als nooit tevoren.

Plaats een stek dus zoveel mogelijk in de zon en daar, waar hij flink de ruimte heeft om tegen een schutting of gaas te worden geleid. Hij vormt elk jaar nieuwe, stevige uitlopers waaraan de vruchten zich ontwikkelen. De takken van het jaar zijn in de winter afgestorven en deze moet je in het vroege voorjaar afknippen. Dat is ook het enige moment, waarop je last kunt hebben van de vele stekels op de takken, doe dat dus met tuinhandschoenen aan. Ook als je de nieuwe, snelgroeiende takken aanbindt, moet je oppassen voor deze stekels.

Als de vruchten eenmaal rijp zijn, dat wil zeggen echt rood, dan pluk je ze moeiteloos, ze laten heel gemakkelijk los. De plant heeft nooit ziektes of vraat, is dus heel gemakkelijk.

Ook de vogels laten deze plant hier met rust, wat me eigenlijk verwondert. Ik denk dat ze op de druiven wachten.

De vruchtjes smaken goed, zoet met een prettig zuurtje, je hoeft geen suiker toe te voegen.

Uitlopers kun je oppotten en weggeven aan een liefhebber.