Omslagpunt van winter naar lente.

hondstand

Ongeveer midden in de vorige week keerde het tij: je rook, je voelde en je hoorde dat de winter voorbij was. De voortdurende nachtvorsten, de maximumtemperatuur omstreeks 5 graden: voorbij.

Nu kan het nog wel kil aanvoelen, er kan nog wel eens een nacht met vorst komen: maakt niet uit.

Ik vond het wel opmerkelijk om dat zo mee te maken. In de winter ruik je niet zo veel, je wilt mutsen op en handschoenen aan en de vogels houden zich stil

Ineens rook het buiten ietsje zoeter, het rook naar regen en grond. Je wilde je huid weer blootstellen aan de buitenlucht en je hoorde al dat gepiep, gemurmel en gefluit van de vogels die inmiddels hier hun laatste bijvoeding gehad hebben.

Heerlijk!

hondstand, nog in knop

De snelle ontwikkeling van de hondstand was spectaculair, van alleen het gespikkelde blad, via de mooie knoppen naar de bloemen (zie hierboven). Deze hondstand ( Erythronium dens-canis) wordt zo genoemd omdat de bolletjes, die je in het najaar al moet planten, op de tand van een hond lijken.

Ze kunnen vast in de grond blijven en houden van wat vochtige en lichtzure grond. Ze breiden zich dan ook gestadig uit. Ik vind ze heel apart. De roze soort doet het hier heel goed, een mooie witte, die op een cyclaampje lijkt, doet het minder.

 

Een heel mooi en subtiel voorjaarsbolletje is ook het sterhyacintje Scilla siberica. Het prachtige blauw, vooral als je een groepje hebt, met niets te vergelijken.

Tenslotte nog hieronder het buitengewoon charmante botanische tulpje Tulipa turkestanica, dat hier helaas wat terugloopt, in vergelijking met vorige jaren.

 We gaan een mooie tijd tegemoet in de tuin, dagelijks zien we bekende plantjes uit de grond schieten. De knoppen zwellen en de vroegste bloeiers gaan al pronken.