Diepe groen van de late zomer.

Als ik nu door mijn tuin loop, valt vooral het diepe, donkere, volle groen van de planten op. Alle groen is maximaal ontwikkeld en op kleur. De kleuren van eind augustus.

Als je goed kijkt zie je tekenen van verval, maar daar wil ik nu nog niet echt naar kijken.

Ik neem jullie even mee op een wandeling door de tuin. De zijtuin aan de noordzijde ( zie hierboven) krijgt zijn structuur door de heg, de bielzenrand en daartussenin het schorspaadje. De rondgeknipte goudgele hulst geeft ook 's winters wat houvast in onze wilde tuin.

Een wilde tuin vraagt toch wat structuur, wat rustpunten voor het oog, om qua vormgeving een beetje te kloppen. 

Als ik meer naar rechts wat meer naar voren loop met dezelfde blikrichting zie je links in de hoek weer dezelfde goudgele hulst. Daarnaast een grote pol gras, die net in bloei gaat komen: de prachtige Molinia caerulea 'Transparent", een blikvanger die tot in de late herfst het zonlicht vangt in de okergeel wordende bloeiwijzen. 

Wat meer naar achter weer een hegje voor de structuur.

Molinia caerulea 'Transparent"

 

Voorbij dat hegje naar links kijkend naar de achtertuin één van mijn favoriete doorkijkjes van deze maand: naar de vijver via de wat hogere astilbes (60 cm ongeveer).

En als ik dan verder loop en vanaf het verdiepte terrasje in de richting kijk, waar ik stond voor de vorige foto, dan zien we een andere groep, lagere en wat lichtere astilbes - die zich op die plek vlak langs de vijver best flink de hoogte in werken - met links daarachter de altijd wat bescheiden bloeiende Polygonum amplexicaule 'Atropurpureum', een duizendknoopsoort, en daarachter een door mij zeer gewaardeerde kattenstaart: Lythrum salicaria. Kattenstaarten zijn dol op slootkanten bloeien best lang, zaaien zich hier uit, zelfs op wat drogere plaatsen.

Hoewel de tuin effectief - zonder huis, schuur en oprit - ongeveer tussen de 500 en 600 m2 beslaat, lijkt deze op de foto's véél groter. Dat komt waarschijnlijk door de dieptewerking, die de grote bomen en struiken die de tuin begrenzen, verschaffen. Dit is de charme van deze tuin, geeft ons vrijheid en suggereert dus meer dan het is. De illusie van het grote in het kleine. Ik heb deze foef ook wel gezien in véél kleinere tuintjes, waar men uitgekiend gebruik maakte van niveauverschillen op het grondoppervlak én in de beplanting.

Wij hadden het voorrecht dat zowel de niveauverschillen en de hoge beplanting aan de uiteinden van de tuin hier 16 jaar al aanwezig waren.

Dat was en is een waar geluk.