Mierenpastorale.

Op mijn mooie Oost-Indische kers spelen zich boeiende taferelen af.

De plant in een hoge bak begon ineens een beetje te kwijnen. Toen ik wat beter keek zag ik dat zich er complete kolonies zwarte luizen hadden gevestigd, die zich tegoed deden aan de sappen van de plant terwijl ze een kleverig goedje uitscheidden. 

Toen ik nóg beter keek bleek er een regelrecht mierenstraatje te lopen vanaf de bak naar de grond, waar zich tussen de tegels een opening bevindt naar een mierennest.

Met andere woorden: deze mieren zijn de hoeders van de kudde luizen. Je mag hier dus wel spreken van het herdersleven van de mieren: een mierenpastorale

De mieren zuigen de zoete afscheiding van de luizen op. Ze verzorgen hun kudde en je ziet ze heen en weer lopen naar het nest.

Ik vind zulke waarnemingen altijd heel erg leuk. Ik heb eigenlijk een zwak voor mieren - als ze me maar niet steken, want daar krijg ik flinke bulten van.

Als kind heb ik wel eens een nest overgebracht in een simpel van gips gemaakt formicarium. Sindsdien heb ik grote bewondering voor hun ingenieuze nesten en hun sociale leven.

Ik verdelg dan ook geen mierennesten, waarom zou ik? De mieren komen hier niet binnen. Ik heb wel eens een rijtje met gekneusde teentjes knoflook langs de deurpost neergelegd of watjes met tea tree oil: ik had het idee dat het hielp. Ook effectief bij de ingang van je tent: het weert ook andere insecten af.

Maar, het is wel een beetje jammer van de Oost-indische kers, die wellicht tóch niet zo'n goede plaats had. Ik oogst de zaden en ga volgend jaar experimenteren met een andere plek.