Het allermooiste blauw toont de bescheiden Scilla siberica.

Er zijn van die bolgewasjes, die nooit écht in de schijnwerpers komen te staan, maar die in hun bescheidenheid onovertroffen zijn door hun gedekte, diepdonkerblauwe kleur: de Scilla siberica.

Voor mij is er geen bloem, die een mooiere kleur blauw heeft.

Het plantje, niet hoger dan 10 cm, komt vanaf deze week hier in de tuin in bloei. Eerst die kleine, bolvormige trosachtige knopjes en gaandeweg de kleine, fijne, klokjesachtige bloemetjes, die soms een zweem van violet hebben.

De plant wordt geschaard onder de z.g. stinzenplanten, bolgewasjes die eeuwen geleden zijn geplant in de tuinen rond landhuizen en buitenplaatsen (stinze = stenen huis) vooral in Friesland. Ze zijn daar verwilderd en worden nu gekoesterd als cultureel erfgoed.

De Scilla siberica, behorend tot de familie van de Hyacinthaceae komt oorspronkelijk voor in Midden-Rusland, Turkije en Noord-Iran en is goed winterhard. 

De bolletjes plant je in het najaar op zonnige of lichtbeschaduwde plaatsen, die niet te heet en te droog worden.

Humusrijke, wat vochtige en iets kalkhoudende grond stellen ze op prijs.

Ze staan bij mij al jaren op een plekje langs een muur op het westen; ik vergeet altijd dat ze er staan en ben ieder jaar weer verrast, als ik ze zie. Vorig jaar heb ik ook een groepje op en ander plekje geplant, hopelijk slaan ze ook daar goed aan.

Echt een aanwinst voor een verloren hoekje, ook in een klein tuintje.