Wildtuinieren op minischaal.

Als groot liefhebber van de wilde tuin moet ik er niet aan denken dat ik mijn laatste jaren oud en krakkemikkig op een klein appartementje zal moeten slijten met in het beste geval nog een klein minibalkonnetje.

Mocht dat onverhoopt ooit toch het geval zijn, dan kan ik altijd mijn piepkleine wilde minibiotoopjes meenemen, die ik al jaren koester.

Iedereen, die in het bezit is van een klein balkonnetje of een piepklein tuintje, kan zo nog stukjes natuur bij zich houden.

Bovenaan een begroeid stukje rots op een schaal. Ideaal hiervoor zijn brokken tufsteen, een soort poreus vulkanisch gesteente.

Wat doe je aan onderhoud bij deze biotoopjes: ik doe niets. Ik zorg dat ze niet permanent in de volle zon staan, halfschaduw of schaduw is prima. Verder zijn ze aan weer en wind blootgesteld, de plek moet wel regen kunnen opvangen. Zo niet, dan moet je zelf zo nu en dan begieten.

Uiteraard kan je zelf proberen een mosje toe te voegen, maar de praktijk leert dat, wat zich uit zichzelf vestigt, het beste gedijt. Wanneer zich ongewenste, te grote plantjes mochten vestigen, dan kun je die natuurlijk voorzichtig verwijderen.

Ik laat er hieronder er een aantal zien, de meesten zijn al minstens 5 jaar oud.

Deze bak heeft een afwateringsgat, er is wat potgrond in gedaan en de rots is gaandeweg begroeid en vergeleken bij oktober 2011 en januari 2012 is er wel iets veranderd. Een kleine boompje vóór de rots heeft het niet gered.

De bak hieronder bestaat uit een afgedankte glazen pannendeksel. Er zit een gat in, hij watert dus af. Ook deze bak heb ik in oktober 2011 en januari 2012 al eens laten zien.

Hieronder weer een heel leuk biotoopje op tufsteen met minstens drie mossoorten.

En dan nog een zelfgegoten betonnen bakje zonder afwatering.

En tot slot: 's nachts verlies je natuurlijk de controle over de gebeurtenissen in dit soort bakjes.