(On)gewenst bezoek in de tuin: de sperwer.

Als je natuurlijke tuin een eldorado voor allerlei vogels is geworden, maak je kennis met een andere kant van de natuur: eten en gegeten worden.

We vinden het normaal dat vogels wormpjes en insecten naar binnen werken, maar roofvogels, die kleinere vogels consumeren, dat is toch even slikken.

Op een open plek naast dicht struikgewas zat een paar dagen geleden een grote bruinachtige vogel een aantal minuten met gespreide veren. Toen zag ik dat hij / zij een vogeltje had gevangen: een roofvogel!

Het halve uur lang werd besteed aan een zorgvuldige en relaxte maaltijd.

Ik had ruimschoots tijd om mijn goede fototoestel met zoom te halen zodat ik door de ruit heen een aantal opnames kon maken.

Toen de vogel, een (vrouwtjes?)sperwer, eindelijk klaar was gingen we de eetplek inspecteren

Niet meer dan zorgvuldig geplukte veren en donsveertjes vonden we terug. Was dat een vrouwtjesmus?

Een sterk contrast met het gedrag van sommige weldoorvoede huiskatten, die na het jagen en vangen een vrijwel intact vogeltje meebrengen of achterlaten.

Nu hadden we een week eerder ook al op een andere plek in de tuin een bergje witte veertjes gezien. We verdachten de buizerd van deze actie.

Nu denken we eerder dat de sperwer in onze wilde tuin een fourageerplek heeft ontdekt.

En ik de hele winter vogels voederen en dus lokken: merels, zanglijster, mussen, koolmezen, pimpelmezen, groenlingen, vinken, boomklever, roodborstje, specht, tortelduif, houtduif.

En dan een sperwer, die we voor het eerst waarnemen, die onze tuin als jachtgebied gaat zien. 

Maar toch, dat deze vogel de tuin als een veilige en natuurlijke plek ziet om volledig relaxt zijn prooi te plukken en op te peuzelen, dat is een hele eer.