Scilla siberica, een bescheiden bolgewasje.

Onverwacht kwam ik in een veronachtzaamd hoekje naast het rommelhok bovenstaand bescheiden, maar zeer mooi, intens blauw bolgewasje tegen: scilla siberica.
Uiteraard ooit geplant, maar weer vergeten.
Dit zou ik wel een "troostrijk" bloemetje willen noemen.
Trouwens, kán de natuur troost bieden wanneer je een groot persoonlijk verlies hebt geleden?
Ik kan me nóg herinneren dat de geur en de aanblik van een bloeiende mahonia bij mijzelf een aantal jaren geleden wel die uitwerking had.
De herfst en de winter lijken mij moeilijke seizoenen. Het voorjaar confronteert je met nieuw leven, met zon en licht. Maar die overweldigende groei en bloei kan ook zo contrasteren met je verdriet, dat je de aanblik nauwelijks kunt verdragen.
Ik weet het gewoon niet.
Misschien is bescheiden schoonheid de beste balsem voor de ziel.