Een bijzonder mooie tuinhibiscus.

Op dit moment bloeien overal de tuinhibiscussen volop.

Als ik uit mijn keukenraam kijk, heb ik het volle uitzicht op een hele mooie soort: de Hibiscus syriacus “speciosus”, die al zo'n drie meter hoog is.

In de tweede helft van augustus is hij gaan bloeien en hij houdt dat wel een week of drie vol.

De tuinhibiscus behoort tot de familie van de kaasjeskruidachtigen (Malvacea); familie van ons wilde kaasjeskruid en van de stokroos. Oók van de hibiscus, de Chinese roos, die we als kamerplant kennen. Dat is een hele mooie plant, die nogal gevoelig is en bij verstoring al gauw zijn knoppen laat vallen.

De tuinhibiscus doet dat niet, de bloemen zijn hoogstens wat gevoelig voor felle zon of stevige regen.

Hibiscussen horen van origine thuis in tropische, subtropische en gematigde streken. Maar de syriacus is in onze streken goed winterhard, hoewel ik in de buurt wel planten met schade heb gezien, door de ijskoude februarimaand.

Hij is niet zo kritisch met betrekking tot de grondsoort, als hij maar niet al te nat staat en wat humus om de wortels heeft. Hij houdt van wat getemperd zonlicht en komt pas in mei goed in het blad.

Er zijn veel mooie kleuren, de bekende blauwe soort maar ook enkel- en dubbelbloemige soorten.

De soort, die ik meer dan tien jaar geleden cadeau kreeg van een inmiddels overleden goede vriendin, die een verdienstelijk aquarelliste was, is dubbelbloemig en adembenemend mooi van kleur. En dat diepdonkere rood in het hart van de bloem was ook nog eens de kleur, die ze zo graag gebruikte.

En, hoe wil het toeval: elk jaar rond haar sterfdag ontwikkelen zich de eerste bloemen.