Is er schoonheid in het verval?

blad van de pluimpapaver

Wanneer we buiten de totale ineenstorting van de verdorde vaste plantenwereld in ogenschouw nemen, kunnen we niet anders erkennen dat schoonheid hierin ver te zoeken is. Schoonheid kan je nog wel ervaren in het bekijken van de ontbladerde bomen, die nu hun “skelet”, hun ware vorm, tonen.

Ergens begrijp ik misschien wel de tuinierders, die hun tuin “winterklaar” maken, die alle verdorde stengels vlak boven de grond afknippen, het blad ruimen, om zo de tuin “netjes” te maken voor het winterseizoen.

stengels van de wilde oregano

Maar of het goed is: neen. Die plantenstengels bieden een veilig heenkomen voor allerlei organismen, die hierin de winter overleven. De plantenstengels beschermen ook het “hart” van de plant, dat – bij wijze van spreken – nog klopt onder de grond. Een afgeknipte stengel laat vocht en kou onmiddellijk door. Ook het afgevallen blad vormt een “deken” om de ondergronds doorlevende planten én het bodemleven te beschermen, bovendien verteert het langzaam tot gratis compost.

De natuur doet het zelf zo en wij doen er goed aan in deze processen niet onnodig in te grijpen.

In onze tuin laat ik nu alles op zijn beloop. Alleen de stengels die echt hinderen, knip ik weg of knak ik om. Het afknippen gebeurt verder in het vroege voorjaar. 

blad van de grootbladige cotoneaster

Het is wel desolaat, die totale ineenstorting. Tóch, als je beter kijkt, is er schoonheid te ontdekken in het verval.

overwinterend rozet van de gele toorts