Een weelde van groen.

Door de overvloedige regenval van de afgelopen weken herinneren planten zich ineens weer wie ze eigenlijk zijn en wat ze kunnen.

Geen kwijnende, nauwelijks overlevende, schriele flora die zich slechts met moeite

staande weet te houden aan de rand van het bestaan. Drie jaren droogte gepaard gaande met hittegolven: een ware aanslag op de vegetatie in onze streken.

Als ik nu door de tuin loop, weet ik niet wat ik zie: stevig uitlopende bomen en struiken, dicht in het gebladerte, vaste planten, grassen en varens in een week tijd twee keer zo hoog: wát een groene weelde.

Dáárom heb ik een tuin, vanwege die overstelpende weelde aan plantengroei waardoor je jezelf nietig voelt te midden van het groen om je heen.

Dit gevoel heb ik de laatste droge jaren niet meer zo sterk gehad.

Uiteraard komt dit euforische gevoel ook doordat, na mijn oogoperatie, mijn goede oog weer een heel behoorlijk zicht heeft. Een hele opluchting, die me met blijdschap vervult.  Het doel van de operatie, oogdrukverlaging, wordt naar verwachting op wat langere termijn bereikt.

De grondwaterspiegel schijnt in onze streken weer aardig op peil te zijn. Dat is belangrijk, want je weet niet hoe de komende zomer zal uitpakken.

Uiteraard zou enige warmte wel welkom zijn, want nu – eind mei – hangen mijn zomerkleren nog achterin de kast.

Zodra het droger en warmer wordt ga ik stukje bij beetje mijn paden weer toegankelijk maken, want de weelderige plantengroei heeft ook mijn paadjes overgroeid.

N.B. Vanaf nu zal ik ook weer bij mijn medebloggers gaan reageren.