Vraatzucht van het stippelmotje.

Mijn kardinaalshoed, een kleine boom die in het najaar prachtig gekleurde vruchtjes draagt, wordt elk jaar omstreeks deze tijd volledig ontbladerd door de rups van het stippelmotje, een nachtvlindertje dat ook wel kardinaalsmutsstippelmot (Yponomeuta cagnagella) wordt genoemd.

Ook de naam spinselmot kom je wel tegen, en dat begrijp je wanneer je de spinselwebben ziet, waarin de volgevreten rupsjes zich terugtrekken om te verpoppen. 

Die rupsjes, die nog geen centimeter lang zijn, kunnen er wat van. Het is een desolaat gezicht: de kaalgevreten boompjes met de luguber ogende spinsels. Die beestjes laten zich ook geregeld in clubjes bij elkaar langs een lange draad vallen op weg naar een nog beter eetplekje. Als ik onnadenkend naar het compostvat loop, kom ik nogal eens met mijn snuit in deze draden terecht.

Ze vergissen zich wel eens in een struikje, want ik kom ze ook sporadisch tegen in de planten rondom de kardinaalshoed. Zelfs voorwerpen in de buurt, gieters bij voorbeeld, kunnen ingesponnen worden.

Als die rupsjes zich in hun spinsels verpoppen eten ze niet meer. Na een week of drie komen de kleine witte, zwart gestippelde vlindertjes uit.

Ondanks het feit, dat de aangetaste struiken niet meer toonbaar zijn, hoef je aan dit probleem niets te doen. Geen bestrijding dus. Het blad komt weer te voorschijn, de plant lijkt er al die jaren niet onder te lijden en geeft ieder najaar royaal mooie vruchtjes. 

Maar gezien bovenstaande voorjaarsperikelen is het wel af te raden het boompje op een echte zichtplek neer te zetten. Hier staat hij wat achteraf in een bosje.

Maar in het najaar zou je wensen dat hij meer in het zicht stond...