Verstilde veenplas.

Voordat morgen de eerste herfststorm in onze streken gaat woeden nog even een verstilde foto van een veenplas in de buurt van het Friese Oldeberkoop: het Diaconieveen.

We maakten daar gisteren een wandeling, en we vroegen ons af waarom we hier niet veel vaker naartoe gaan: zo'n mooi stuk natuur.

Het is te zien dat veel bomen nog in het blad zitten en dat zelfs de verkleuring hier nog niet eens zo ver is. Dat zal vanaf nu snel veranderen.

Het Diaconieveen is een veenplas, maar wel een bijzondere.

Het is een zogenaamde pingoruïne. Pingo's komen voor in gebieden waar gedurende de IJstijd omhoogwellend grondwater bevroor waardoor een grote ondergrondse ijsbult – een z.g. ijslens – ontstond die de grond erboven omhoogdrukte waardoor een heuvel ontstond. Toen het ijs zich terugtrok dooide die ijsbult, de grond erboven stortte in en er ontstond een soort kraterachtig meer. Het geheel noemt men een pingo(ruïne).

Waar in de voorlaatste IJstijd het ijs lag, in het noorden en oosten van het land zijn meer pingo's. Ook het Uddelermeer is er één.

Veel van deze pingo's groeiden weer dicht met waterplanten, die vergingen, Hierdoor ontstond hoogveen. En dat kon worden afgegraven, gedroogd en gebruikt als brandstof . Vooral vanaf 1850 tot 1950 werd in veengebieden veel turf afgegraven. De gaten vulden zich weer met water waardoor vele veenplassen ontstonden, waarvan een deel later tot natuurgebied werd verklaard.

Zo ook het Diaconieveen, een boeiend stukje natuur van zo'n 44 hectare dat ook nog eens grenst aan De Delleburen, een beekdallandschap van zo'n 195 hectare.